Dzisiaj, tak jak w tych filmach, które rozpoczynają się retrospekcją minionych zdarzeń, liturgia wspomina gest przynależący do Wielkiego Czwartku: Jezus myje stopy swoim uczniom (J 13, 12). I tak, ten gest - czytany z perspektywy Wielkiej Nocy— uzyskuje wieczną aktualność. Przypatrzmy się jedynie trzem ideom.

W pierwszej kolejności, centralnej pozycji osoby. Wydaje się, że w naszym społeczeństwie działać jest wskaźnikiem wartości danej osoby. Przy takim podejściu łatwo jest o to, by osoby zaczęły być traktowane jak narzędzia; z łatwością używamy jedni drugich. Dziś, Ewangelia przynagla nas do zmiany tej postawy na postawę służby: drugi człowiek nigdy nie jest tylko narzędziem. Chodzi o przeżywanie duchowej jedności, gdzie drugi człowiek — tak jak to wyraził Jan Paweł II— staje się “kimś, kto do mnie należy” i “darem dla mnie”, komu trzeba “dać miejsce”. Nasz język określił to trafnie za pomocą wyrażenia: “być dla innych”. Czy potrafimy być dla innych ludzi? Słuchamy ich, gdy do nas mówią?

W społeczeństwie obrazu i komunikacji, nie jest to wiadomością do przekazania, ale obowiązkiem do wypełnienia, do życia nim każdego dnia: «będziecie błogosławieni, gdy według tego będziecie postępować» (J 13,17). Być może dlatego, Mistrz nie ogranicza się do wyjaśnienia: utrwala czyn służby w pamięci swoich uczniów, który przechodzi do pamięci Kościoła; pamięci, wzywanej nieustannie do bycia kolejny raz czynem: w życiu tylu rodzin, tylu osób.

I na koniec, małe ostrzeżenie: «Kto ze Mną spożywa chleb, ten podniósł na Mnie swoją piętę» (J 13,18). W Eucharystii, zmartwychwstały Jezus staje się naszym sługą, obmywa nam stopy. Ale fizyczna obecność nie wystarczy. Trzeba uczyć się w Eucharystii i znajdować siły, by uczynić rzeczywistością postanowienie: «otrzymawszy dar miłości, umrzyjmy dla grzechu i żyjmy dla Boga» (Św. Fulgencjusz z Ruspe).