Dzisiaj obchodzimy wspomnienie apostoła Józefa, «nazwanego przez Apostołów Barnabas, to znaczy "Syn Pocieszenia"» (Dz 4,36). Od samego początku był to człowiek hojny: «sprzedał ziemię, którą posiadał, a pieniądze przyniósł i złożył u stóp Apostołów» (Dz 4,37). Zaprowadził świętego Pawła do Apostołów wtedy, kiedy wszyscy się go bali, a tym samym otworzył apostolat na wszystkie narody. Najpierw, w Antiochii, gdzie «zachęcał wszystkich, aby całym sercem wytrwali przy Panu; był bowiem człowiekiem dobrym i pełnym Ducha Świętego i wiary. Pozyskano wtedy wielką liczbę [wiernych] dla Pana» (Dz 11,23-24). Wyjątkowa była jego gorliwość apostolska, dzięki której urzeczywistnił nakaz Mistrza: «Idźcie i głoście: "Bliskie już jest królestwo niebieskie"» (Mt 10,7).

«Wyznaczcie mi już Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem» (Dz 13,2), ogłosił Duch Święty: poszli do Cypru i Azji Mniejszej, wiele wycierpieli dla Pana. Dzieliło ich też wiele różnic z powodu Marka, który ich opuścił w połowie drogi i Paweł go nie akceptował, lecz Barnaba zaufał mu i poźniej już widziemy Marka współpracującego z Piotrem i Pawłem.

Uczmy się nie katalogować ludzi raz na zawsze, gdyż «dusze, tak jak wino z czasem stają się coraz lepsze» (Święty Josemaría), jeśli są wspierane przez zaufanie i miłość, «nikogo nie można poznać, jeśli się go nie pokocha» (Święty Augustyn).

Kiedy widzimy czyjąś słabość i upadek postępujmy jak Bernaba, którego imię oznacza “człowieka, który się stara”, i “który ożywia i zaraża entuzjazmem”. To cechy, których wyjątkowo teraz potrzebujemy. Dlatego zwracajmy się do Pana słowami kolekty: «spraw, aby Twój Kościół słowem i czynem wiernie szerzył Ewangelię Chrystusa, którą Apostoł [Bernaba] odważnie głosił».