W dzisiejszej Ewangelii przeczytaliśmy przemowę Jezusa o Chlebie Życia, którym jest On sam i który ofiaruje się nam jako pożywienie dla naszych dusz i naszego chrześcijańskiego życia. I, jak to zwykle bywa, mogliśmy przyjrzeć się dwóm bardzo różnym, a wręcz przeciwstawnym reakcjom ze strony tych, którzy Go słuchali.

Dla niektórych, Jego sposób mówienia jest zbyt ciężki, niezrozumiały dla ich umysłowości, zamkniętej na zbawcze Słowo Pana, a święty Jan mówi - z pewnym smutkiem - że «odtąd wielu uczniów Jego się wycofało i już z Nim nie chodziło» (J 6,66). I sam ewangelista daje nam podpowiedź, aby zrozumieć postawę tych osób: nie wierzyli, nie byli zdolni do zaakceptowania nauk Jezusa, często dla nich niezrozumiałych.

Z drugiej strony, widzimy reakcję Apostołów, reprezentowanych przez świętego Piotra: «Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego, a myśmy uwierzyli» (J 6,68-69). To nie tak, że Dwunastu jest bardziej bystrych niż inni, nie są oni też lepsi, ani nawet nie znają lepiej Biblii; są jednak bardziej prości, bardziej ufni, bardziej otwarci na Ducha, bardziej posłuszni. Od czasu do czasu na kartach Ewangelii zaskakujemy ich, gdy się mylą, gdy nie rozumieją Jezusa, gdy kłócą się o to, który z nich jest ważniejszy, czy nawet karcących Mistrza kiedy przepowiada im swoją mękę; ale zawsze znajdujemy ich u Jego boku, wiernych. Ich sekret: naprawdę Go kochali.

Święty Augustyn wyraził to tak: «Nie pozostawiają śladu w duszy dobre obyczaje, ale dobre uczucia (...). To jest prawdziwa miłość: być posłusznym i wierzyć temu, kogo się kocha». W świetle tej Ewangelii możemy zadać sobie pytania: Gdzie ulokowałem moją miłość? Jaka jest moja wiara i posłuszeństwo wobec Pana i wobec tego czego naucza Kościół? Jakie jest moje posłuszeństwo, prostota i ufność w sprawy Boskie?