Dzisiaj przydałoby się mówić o tym, dlaczego słowo Ewangelii nie rozbrzmiewa z siłą i przekonaniem, dlaczego my, chrześcijanie, zachowujemy podejrzane milczenie na temat tego, w co wierzymy, pomimo wezwania do “nowej ewangelizacji”. Niech każdy sam to przeanalizuje i wskaże swoją własną interpretację.

Ale podczas uroczystości św. Marka, słuchając Ewangelii i przypatrując się postaci ewangelisty, możemy jedynie stwierdzić z pewnością i wdzięcznością, gdzie leży źródło i na czym opiera się siła naszego słowa.

Ewangelista nie głosi dlatego, że tak mu zalecają aktualne badania socjologiczne, ani dlatego, że dyktuje mu to “poprawność” polityczna, ani dlatego, że akurat pasuje mu powiedzieć to, co myśli. Narzuciła mu to po prostu obecność i rozkaz z zewnątrz, bez udziału, ale z autorytetem tego, kto jest godzien wszelkiego zaufania: «Idź na cały świat i głoś Ewangelię wszelkiemu stworzeniu» (Mk 16,15). To znaczy, że mamy ewangelizować przez posłuszeństwo, ale radośnie i ufnie.

Z drugiej strony jednak nasze słowo, nie ukazuje się jako jedno z wielu na rynku pomysłów i opinii, ale posiada całą wagę przesłania mocnego i definitywnego. Od jego przyjęcia lub odrzucenia zależą życie i śmierć; a jego prawda, jego zdolność przekonywania, pochodzi ze świadectwa, to znaczy jest potwierdzana przez znaki władzy czynione w obronie potrzebujących. I dlatego właściwie jest “proklamacją”, publiczną deklaracją, szczęśliwą i entuzjastyczną, wydarzenia decydującego i zbawiającego.

Skąd więc się bierze nasze milczenie? Ze strachu, z nieśmiałości? Św. Justyn mówił, że «tamci ignoranci niezdolni do elokwencji, poprzez swoje cnoty przekonali cały rodzaj ludzki». Znak lub cud naszych cnót jest naszą elokwencją. Pozwólmy przynajmniej, aby Pan poprzez nas i razem z nami realizował swoje dzieło: «Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły» (Mk 16,20).