Dzisiaj, w liturgii mszalnej czytamy genealogię Jezusa i przychodzi nam do głowy przysłowie powtarzane w wiejskich środowiskach: «Niejednemu psu Burek na imię». Dlatego, dla rozróżnienia osób, używa się ich nazwisk lub domów z jakich pochodzą. I tak na przykład mówi się: Józef, ten z domu Stanisławy; Józef, ten od Kowalskich... W ten sposób, osoba może być łatwo zidentyfikowana. Problem powstaje, gdy ktoś zostaje naznaczony dobrą lub złą sławą swoich przodków. To właśnie dzieje się w «Rodowodzie Jezusa Chrystusa, syna Dawida, syna Abrahama» (Mt 1,1).

Święty Mateusz mówi nam, że Jezus jest prawdziwie Człowiekiem. Innymi słowy, że Jezus - tak jak każdy mężczyzna i każda kobieta, którzy przychodzą na ten świat - nie pojawia się znikąd, ale ma już za sobą całą historię. To oznacza, że Wcielenie jest prawdziwe, że kiedy Bóg staje się człowiekiem, czyni to ze wszystkimi tego konsekwencjami. Syn Boga, przychodząc na ten świat, bierze na siebie także rodzinną przeszłość.

Śledząc postacie rodowodu, możemy zauważyć, że Jezus - jeśli chodzi o swoją genealogię rodzinną - nie pokazuje się jako "niepokalany byt". Jak napisał kardynał Nguyen van Thuan, «na tym świecie, jeśli jakiś lud pisze swoją oficjalną historię, będzie ona mówić o jego wielkości... To jedyny przypadek, godny podziwu i wspaniały, odnaleźć lud, którego oficjalna historia nie ukrywa grzechów swoich przodków». Znajdziemy w niej takie grzechy jak zabójstwo (Dawid), bałwochwalstwo (Salomon) czy prostytucję (Rachab). A obok tego są momenty łaski i wierności Bogu, a przede wszystkim osoby Józefa i Maryi, «z której narodził się Jezus, zwany Chrystusem» (Mt 1,16).

Ostatecznie, genealogia Jezusa pomaga nam w kontemplacji tajemnicy, którą wkrótce będziemy świętować: że Bóg stał się Człowiekiem, prawdziwym Człowiekiem, który «zamieszkał między nami» (J 1,14).