Subskrybuj
teraz
Zespół 200 kapłanów komentuje Ewangelię na dzień
Dzień liturgiczny: II Sobota Wielkiego Postu
On odpuszcza wszystkie twoje winy i leczy wszystkie choroby, On twoje życie ratuje od zguby,
obdarza cię łaską i miłosierdziem.
Nie zapamiętuje się w sporze, nie płonie gniewem na wieki. Nie postępuje z nami według naszych grzechów ani według win naszych nam nie odpłaca.
Bo jak wysoko niebo wznosi się nad ziemią, tak wielka jest łaska Pana dla Jego czcicieli.
Jak odległy jest wschód od zachodu, tak daleko odsunął od nas nasze winy.
Tekst Ewangelii (Łk 15,1-3.11-32): Zbliżali się do Niego wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: «Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: "Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada". Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca.
A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: "Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem". Lecz ojciec rzekł do swoich sług: "Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się". I zaczęli się bawić.
Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: "Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego". Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: "Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę". Lecz on mu odpowiedział: "Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się"».
«Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie»
Rev. D.
Llucià
POU i Sabater
(Granada, Hiszpania)
Dziś widzimy miłosierdzie, znak rozpoznawczy Boga Ojca, gdy kontemplujemy “osieroconą” Ludzkość, bo —zapominalska— nie wie, że jest córką Boga. Cronin mówi o synu, który opuścił dom, przepuścił pieniądze, zdrowie, honor rodziny ... trafił do więzienia. Na krótko przed uwolnieniem, napisał do swego domu: jeśli mu wybaczyli, niech zawieszą białą chusteczkę na jabłoni, gdzie przejeżdża kolej. Jeśli ją zobaczy, wróci do domu, w przeciwnym razie więcej go nie zobaczą. W dzień, kiedy został wypuszczony, zbliżając się nie odważał się spojrzeć...Będzie wisiała chusteczka? «Otwórz oczy!...Spójrz!» mówi mu jego towarzysz. I nie mógł uwierzyć: na jabłoni nie było jednej białej chusteczki, ale setki; była pełna białych chusteczek.
Podnobny jest do obrazu Rembrandta, gdzie widać jak powracający syn, wykończony i wygłodzony, obejmowany jest przez starca dwoma różnymi rękami: jedną ręką ojca, który silnie go obejmuje; drugą ręką matki, czułą i kochajacą, przytula go. Bóg jest ojcem i matką ...
«Ojcze, zgrzeszyłem» (Łk 15:21), chcemy powiedzieć i my, i poczuć objęcia Boga w sakramencie spowiedzi, i uczestniczyć w Eucharystii: «będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył» (Łk 15:23-24). Tak więc, ponieważ «Bóg czeka na nas - co dzień - jak tamten ojciec z przypowieści czekał na syna marnotrawnego» (Św. Josemaria), podążajmy ścieżką Jezusa na spotkanie z Ojcem, w którym wszystko staje się jasne: «Tajemnica człowieka wyjaśnia się naprawdę dopiero w tajemnicy Słowa Wcielonego» (Sobór Watykański II).
Głównym bohaterem jest zawsze Ojciec. Niech pustynia Wielkiego Postu prowadzi nas do uwewnetrznienia tego wezwania do udziału w tej boskiej łasce, jako że życie to droga powrotna do Ojca.