Dzisiaj, Panie, chciałbym się chwilę pomodlić, aby podziękować Ci za nauki. Nauczałeś z autorytetem i robiłeś to zawsze, kiedy Ci na to pozwalaliśmy, nie przepuściłeś żądnej okazji: oczywiście! rozumiem, Panie, Twoim podstawowym zadaniem było przekazać Słowo Ojca. I to zrobiłeś.

—Dziś “zawieszony” w internecie mówię Ci: Mów do mnie, chcę oddać tę chwilę modlitwie jako wierny uczeń. Po pierwsze, chciałbym prosić Cię o zdolność nauczenia się tego co uczysz, a po drugie, wiedzieć jak tego nauczać. Przyznaję, że bardzo łatwo jest wpaść w błąd i przypisać Ci słowa, których nie powiedziałeś, i zuchwale próbuję byś powiedział, co mnie się podoba. Przyznaję, że może jestem bardziej zatwardziały niż tamci słuchacze.

—Znam Twoją Ewangelię, Magisterium Kościoła, Katechizm, i pamiętam słowa Jana Pawła II z Listu do rodzin: «program utylitaryzmu, związany z indywidualistycznie zaprogramowaną wolnością —wolnością bez odpowiedzialności— jest antytezą miłośc». Panie, złam moje serce chętne utylitarnego szczęścia i wprowadź mnie do Twojej boskiej prawdy, której tak potrzebuję.

—Z tej perspektywy, jak ze szczytu kalenicy, rozumiem kiedy mówisz, że miłość małżeńska jest definitywna, że cudzołóstwo —oprócz bycia grzechem jak wszelkie inne poważne wykroczenie wobec Ciebie, Pana Życia i Miłości— to błędna droga do szczęścia: «Kto oddala żonę swoją, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo względem niej» (Mk 10,11).

—Pamiętam młodego człowieka, który mówił: «Mossèn grzech dużo obiecuje, nic nie daje, i kradnie wszystko». Niech mi dane jest Cię zrozumieć, dobry Jezusie, i wiedzieć jak to wytłumaczyć: To, co Ty złączyłeś, człowiek nie może rozdzielić (por. Mk 10,09). Daleko stąd, z dala od Twoich dróg, nie znajdę prawdziwego szczęścia. Jezu, naucz mnie jeszcze raz!

Dziękuję, Jezu, mam twarde serce, ale wiem, że masz rację.