Dzisiaj, w Wielki Wtorek, liturgia skupia się na dramacie, który ma się wydarzyć i który zakończy się ukrzyżowaniem w Wielki Piątek. «A Judasz po spożyciu kawałka chleba zaraz wyszedł. A była noc» (J 13,30). Zawsze jest noc, kiedy oddalamy się od Tego, który jest «Światłością ze Światłości, Bogiem prawdziwym z Boga prawdziwego» (Symbol Nicejsko-konstantynopolitański).

Grzesznikiem jest ten, kto odwraca się od Pana i koncentruje się wokół rzeczy stworzonych bez odniesienia się do ich Stwórcy. Św. Augustyn opisuje grzech jako «miłość siebie posuniętą aż do pogardy Boga». W skrócie: zdrada. Każde wykroczenie jest owocem «arogancji, która sprawia, że chcemy uwolnić się od Boga i być sami dla siebie, arogancji, która sprawia, że sądzimy, iż nie potrzebujemy Jego wiecznej Miłości, lecz możemy być panami swojego własnego życia.» (Benedykt XVI). Nic dziwnego więc, że tamtej nocy Jezus «doznał głębokiego wzruszenia» (J 13,21).

Na szczęście to nie grzech jest ostatnim słowem, a Miłosierdzie Boże. Jednak ono wymaga zmiany z naszej strony. Wymaga odwrócenia sytuacji: oderwania się od tego co stworzone by połączyć się z Bogiem i w ten sposób ponownie odnaleźć prawdziwą wolność. Niemniej jednak nie czekajmy aż zbrzydną nam fałszywe wolności, które wybraliśmy, żeby wybrać Boga. Jak twierdził jezuita, ojciec Bourdaloue: «wolelibyśmy się nawracać kiedy zmęczymy się światem lub innymi słowy, kiedy świat zmęczy się nami». Bądźmy mądrzejsi. Zdecydujmy się teraz. Wielki Tydzień jest idealną okazją. Na Krzyżu, Jezus wyciąga swoje ręce do wszystkich. Nikt nie jest pominięty. Każdy nawrócony łotr ma swoje miejsce w Niebie. Istotnie, pod warunkiem przemiany życia i poprawy, tak jak ten z Ewangelii: «My przecież - sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił» (Łk 23,41).