Rozważanie Ewangelii na dziś
Ewangelia na dziś + homilia (300 słów)
Anna tymczasem wybiegła, rzuciła się synowi na szyję i zawołała do niego: «Ujrzałam cię, dziecko, teraz już mogę umrzeć», i rozpłakała się. Także Tobiasz starszy podniósł się i utykając na nogę, wyszedł do wrót podwórza. Wtedy przystąpił do niego Tobiasz z żółcią ryby w ręku, dmuchnął w jego oczy, dotknął go i rzekł: «Ufaj, ojcze!», nałożył mu lekarstwo i odczekał chwilę. Potem obiema rękami ściągnął bielmo z kącików jego oczu. A Tobiasz starszy rzucił mu się na szyję, rozpłakał się i rzekł do niego: «Ujrzałem cię, dziecko, światło moich oczu».
I rzekł: «Niech będzie błogosławiony Bóg! Niech będzie błogosławione wielkie imię Jego! Niech będą błogosławieni wszyscy Jego święci aniołowie! Niech będzie obecne nad nami wielkie imię Jego! I niech będą błogosławieni wszyscy aniołowie Jego po wszystkie wieki! Ponieważ zesłał na mnie plagę, a oto teraz widzę Tobiasza, mego syna».
I wszedł Tobiasz do domu, ciesząc się i wielbiąc Boga na cały głos. Potem Tobiasz opowiedział ojcu, jak szczęśliwie odbył swoją podróż i że przyniósł pieniądze, oraz że wziął za żonę Sarę, córkę Raguela. A oto i ona przybliża się i jest już blisko bramy Niniwy. Potem Tobiasz starszy, ciesząc się i wielbiąc Boga, wyszedł na spotkanie swej synowej do bramy Niniwy. A mieszkańcy Niniwy zdumieli się, gdy go ujrzeli, jak porusza się i kroczy co sił, nie prowadzony za rękę przez nikogo. Tobiasz zaś obwieszczał im, że Bóg zmiłował się nad nim i otworzył mu oczy. Potem Tobiasz podszedł do Sary, żony swego syna, Tobiasza, pobłogosławił ją i tak do niej przemówił: «Witaj, w zdrowiu przybywająca córko, niech będzie błogosławiony twój Bóg, który przyprowadził cię do nas. Niech będzie błogosławiony twój ojciec i niech będzie błogosławiony Tobiasz, mój syn, i ty bądź błogosławiona, córko! Wejdź do domu swego w zdrowiu, z błogosławieństwem i radością! Wejdź, córko!». Tego dnia nastała wielka radość między wszystkimi Żydami mieszkającymi w Niniwie.
Bóg wiary dochowuje na wieki. uciśnionym wymierza sprawiedliwość, chlebem karmi głodnych, wypuszcza na wolność uwięzionych.
Pan przywraca wzrok ociemniałym, Pan dźwiga poniżonych, Pan kocha sprawiedliwych. Pan strzeże przybyszów.
Ochrania sierotę i wdowę, lecz występnych kieruje na bezdroża. Pan króluje na wieki, Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia.
«Sam Dawid nazywa Go Panem»
P. Josep LAPLANA OSB Monje de Montserrat (Montserrat, Barcelona, Hiszpania)Dzisiaj Judaizm wie, że Mesjasz musi być “synem Dawida” i zapoczątkować nową erę Królestwa Bożego. My chrześcijanie “wiemy”, że Mesjasz Syn Dawida to Jezus Chrystus, i że to Królestwo już się rozpoczęło —jak ziarno, które rodzi się i rośnie— i stanie się widoczną i promienną rzeczywistością, gdy Jezus powróci na końcu czasów. Ale już teraz Jezus jest Synem Dawida i pozwala nam żyć “w nadziei” dobra królestwa mesjańskiego.
Tytuł “Syn Dawida” zastosowany wobec Jezusa Chrystusa jest częścią rdzenia Ewangelii. Przy Zwiastowaniu Maryja otrzymała tą wiadomość: «Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca» (Łk 1,32-33). Biedni, którzy prosili Jezusa o uzdrowienie wołali: «Synu Dawida, ulituj się nade mną!» (Mk 10,48). Przy Jego uroczystym wjeździe do Jerozolimy Jezus został okrzyknięty: «Błogosławione królestwo ojca naszego Dawida, które przychodzi» (Mk 11,10). Starożytna księga Didache dziękuje Bogu «świętą winorośl Dawida, sługi Twego, którą nam poznać dałeś przez Jezusa, sługę Swego».
Ale Jezus jest nie tylko synem Dawida, ale również Panem. Jezus uroczyście potwierdza to, cytując Dawidowy Psalm 110, niezrozumiały cytat dla Żydów: jako że jest niemożliwe, żeby syn Dawida był “Panem” swego ojca. Święty Piotr, świadek zmartwychwstania Jezusa, widział jasno, że Jezus stał się “Panem Dawida”, bo «Dawid umarł i został pochowany w grobie, który znajduje się u nas aż po dzień dzisiejszy (...). Tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg, a my wszyscy jesteśmy tego świadkami» (Dz 2,29-32).
Jezus Chrystus, «pochodzący według ciała z rodu Dawida, a ustanowiony według Ducha Świętości przez powstanie z martwych pełnym mocy Synem Bożym» jak mówi, Święty Paweł (Rz 1,3-4), stał się centrum, które przyciąga serca wszystkich ludzi, a przez to delikatne przyciąganie realizuje swoje panowanie nad wszystkimi ludźmi, którzy kierują się ku Niemu z miłością i ufnością.
