Dzisiaj, Jezus pragnie, byśmy unieśli nasze spojrzenie ku niebu. Tego ranka, po trzech ulewnych dniach, niebo się rozpogodziło i rozjaśniło będąc jednym z najpiękniejszych dni tej jesieni. Idźmy dalej, rozumiejąc sprawę zmian w klimacie, jako że obecnie meteorolodzy są dla nas prawie jak rodzina. W odróżnieniu od tego, więcej nas kosztuje zrozumienie w jakich czasach żyjemy: «umiecie rozpoznawać wygląd ziemi i nieba, a jakże obecnego czasu nie rozpoznajecie?» (Łk 12,56). Wielu z tych, którzy słuchali Jezusa utracili jedyną taką okazję w historii ludzkości. Nie dojrzeli w Jezusie Syna Bożego. Nie uchwycili czasu, momentu zbawienia.

Sobór Watykański II, w Konstytucji Gaudium et Spes (n. 4), aktualizuje dzisiejszą Ewangelię: «Kościół zawsze ma obowiązek badać znaki czasów i wyjaśniać je w świetle Ewangelii (…) Należy zatem poznawać i rozumieć świat, w którym żyjemy, a także jego nieraz dramatyczne oczekiwania, dążenia i właściwości».

Kiedy patrzymy na historię, nie wymaga wiele wysiłku wskazać utracone przez Kościół okazje odkrycia momentów wówczas żywotnych. Jednak Panie, ile okazji tracimy obecnie nie odkrywając znaków czasu, lub co na jedno wychodzi, nie żyjąc i nie oświetlając obecnych problemów światłem Ewangelii? «I dlaczego sami z siebie nie rozróżniacie tego, co jest słuszne?» (Łk 12,57), przypomina nam Jezus.

Nie żyjemy w złym świecie, choć nie mało w nim tego zła. Bóg nie opuścił swego świata. Jak przypominał św. Jan od Krzyża, żyjemy na ziemi po której kroczył sam Bóg, i którą napełnił pięknem. Świętej Matka Teresa z Kalkuty uchwyciła znaki czasu, i czas, nasz czas zrozumiał swiętej Matkę Teresę. Niech ona nas pobudza. Nie przestawajmy spoglądać na to ponad nami, nie tracąc także z widoku tego co na ziemi.