Dzisiaj, Ewangelia daje nam możliwość rozważenia niektórych aspektów, które nieobce są osobistemu doświadczeniu każdego z nas: jesteśmy przeświadczeni, że miłujemy Jezusa, uważamy go za naszego najlepszego przyjaciela; niemniej któż z nas mógłby z całym przekonaniem rzec, iż nigdy go nie zdradził? Zastanówmy się czy nie zaprzedaliśmy go, raz przynajmniej, za jakieś iluzoryczne dobro mamiące najgorszym blichtrem. Po drugie zaś, choć często jesteśmy wystawiani na pokusę, by wynosić się jako chrześcijanie, świadectwo naszego sumienia nakazuje nam zamilczeć i ukorzyć się, na podobieństwo tego celnika, który nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu i bijąc się w piersi i mówił: "Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!" (Łk 18,13).

Gdy przyjmiemy to wszystko, zachowanie uczniów nie może być dla nas zaskoczeniem. Poznali osobiście Jezusa, mogli docenić przymioty jego umysłu, serca, niezrównaną ważkość jego nauczania. A mimo to, kiedy Jezus Chrystus zmartwychwstał, jedna z kobiet, przynależących do grupy – Maria Magdalena - “oznajmiła to tym, którzy byli z Nim, pogrążonym w smutku i płaczącym” (Mk 16,10), oni zaś miast przerwać płacz i zacząć tańczyć z radości, nie chcą jej wierzyć. To znak, że naszym środkiem ciężkości jest ziemia.

Uczniowie pierwsi otrzymali wieść o Zmartwychwstaniu, ale wolą żalić się nad samymi sobą. Zgrzeszyliśmy, tak! Zdradziliśmy go, tak! Odprawiliśmy coś na kształt pogańskich egzekwi, tak! A od teraz koniec z tym na zawsze: biliśmy sie już w piersi, więc rzućmy się do nóg, wznosząc oczy ku niebu i ... naprzód! Za Nim! W jego rytmie. Mądrze rzekł francuski pisarz Gustaw Flaubert: “Myślę, że gdybyśmy nieustannie patrzyli w niebo, w końcu wyrosłyby nam skrzydła”. Człowiek, który zanurzony był w grzechu, w niewiedzy i w w oziębłości, od dziś i już na zawsze powinien wiedzieć, że dzięki Zmartwychwstaniu Chrystusa “jest jakby zanurzony w świetle południa”.