Dzisiaj Pan zaprasza nas do braterskiej miłości: «Abyście się wzajemnie miłowali tak jak Ja was umiłowałem» (J 15,12), co oznacza, tak jak widzieliście, że ja postępuję i jeszcze będziecie to widzieli. Jezus mówi do ciebie jak do przyjaciela, bo powiedział ci, że Ojciec cię woła, że chce abyś został apostołem i przeznacza cię, abyś wydał owoc, owoc, który przejawia się w miłości. Święty Jan Chryzostom zapewnia: «Gdyby miłość rozprzestrzeniła się wszędzie, narodziłaby się z niej nieskończona ilość dóbr».

Kochać to dawać życie. Wiedzą to małżonkowie, którzy, ponieważ się kochają, czynią wzajemny dar ze swojego życia i biorą na siebie odpowiedzialność bycia rodzicami, akceptując również wyrzeczenie i poświęcenie swojego czasu i swojej osoby dla tych, którymi muszą się zająć, chronić, uczyć i formować jako osoby. Wiedzą to misjonarze, który oddają swoje życie za Ewangelię z tym samym chrześcijańskim duchem poświęcenia i wyrzeczenia. I wiedzą to zakonnicy, kapłani i biskupi, wie to każdy uczeń Jezusa, który sprzymierza się ze Zbawicielem.

Jezus powiedział ci trochę wcześniej, jaki jest warunek miłości, warunek wydania owocu: «jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity.» (J 12,24). Jezus zaprasza cię, byś stracił swoje życie, byś oddał się Jemu bez strachu, by umrzeć dla siebie samego, by móc kochać swojego brata miłością Chrystusa, miłością nadprzyrodzoną. Jezus zaprasza cię, byś osiągnął miłość skuteczną, czyniącą dobrą i konkretną; tak to rozumiał apostoł Jakub kiedy powiedział: «Jeśli na przykład brat lub siostra nie mają odzienia lub brak im codziennego chleba, a ktoś z was powie im: "Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i najedzcie do syta!" - a nie dacie im tego, czego koniecznie potrzebują dla ciała - to na co się to przyda? Tak też i wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie.» (Jk 2,15-17).