Dzisiaj, Pan pragnie pomóc nam rozwijać się w głównej dziedzinie naszego chrześcijańskiego życia, jaką jest modlitwa. Ostrzega nas, byśmy nie modlili się jak poganie, którzy próbują przekonać Boga do swoich pragnień. Często próbujemy uzyskać coś uporem i stajemy się dla Boga “nieznośni” sądząc, że naszym wielosłowiem zmusimy go do słuchania. A Pan nam przypomina, że stale jest obecny w naszym życiu i w każdym momencie wie, czego nam potrzeba, zanim go poprosimy (cf. Mt 6,8). Czy żyjemy z ufnością? Czy zdajemy sobie sprawę, że Ojciec codziennie umywa mi nogi i wie lepiej niż ktokolwiek i w każdym momencie czego potrzebuję (w sprawach wielkich i drobnych)?

Jezus otwiera przed nami nową perspektywę: modlitwy kogoś, kto zwraca się do Boga jak jego dziecko. Rodzaj relacji, jaki mam z daną osobą określa sposób, w jaki zwracam się do niej z prośbą, a także czego mogę od niej oczekiwać. Od ojca, a w szczególności od Ojca Niebieskiego mogę oczekiwać wszystkiego i wiem, że troszczy się o moje życie. Dlatego Jezus, który prawidziwie żyje jak syn, mówi nam «Nie troszczcie się zbytnio o swoje życie, o to, co macie jeść i pić» (Mt 6,25). Czy rzeczywiście mam świadomość, że jestem synem? Czy z taką samą ufnością zwracam się do Boga, jak do ojca czy matki?

Pan Jezus otwiera przed nami swoje serce i pokazuje, jaka jest jego modlitwa/relacja do Boga, abyśmy my także czynili podobnie. W modlitwie “Ojcze nasz” Jezus uczy nas żyć jak synowie. Święty Cyprian jest autorem znanego komentarza do “Ojcze nasz”, w którym mówi: «Pamiętać nam przeto należy, bracia najmilsi, iż skoro Boga Ojcem naszym zowiemy, toteż tak postępować powinniśmy, jak na prawdziwych synów Jego przystało i tak się starać powinniśmy Jemu się podobać, jak On się nam podoba».

Dzisiaj, Jezus stawia przed nami wielkie i trudne wyzwanie: przebaczanie win. Wprowadza równocześnie bardzo rozsądną miarę - nas samych: «Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień» (Mt 6,14-15). W innym zaś miejscu mówi o złotej zasadzie koegzystencji ludzkiej: «Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie!» (Mt 7,12).

Pragniemy, aby Bóg nam przebaczał i żeby podobnie czynili inni, ale my sami wzbraniamy się przed wybaczaniem. Dużo nas kosztuje prośba o przebaczenie, a jeszcze więcej udzielenie go innym. Nie byłoby to takie trudne, gdybyśmy byli prawdziwie pokorni; to bowiem duma sprawia, że wybaczanie przychodzi nam z tak wielką trudnością. Dlatego też możemy sformułować następujące równanie: im większa pokora, większa łatwość; im większa duma, większa trudność. To proste zestawienie pomoże i Tobie poznać swój poziom pokory.

Po zakończeniu wojny domowej w Hiszpanii (rok 1939), kilku kapłanów (byłych jeńców) celebrowało Mszę Świętą Dziękczynienia w kościele Els Omells. Celebrans, po wymówieniu słów Modlitwy Pańskiej: «i przebacz nam nasze winy», znieruchomiał i nie był w stanie kontynuować. Nie odczuwał bowiem chęci, aby przebaczyć swoim winowajcom, tym, przez których tak wiele wycierpieli w obozie pracy przymusowej. Jednak, po upływie chwili, wśród głębokiej ciszy, wznowił modlitwę: «jako i my odpuszczamy naszym winowajcom». Gdy pytano później o najlepszą homilię, wszyscy byli zgodni: było nią milczenie celebransa w czasie odmawiania Ojcze Nasz. Bardzo dużo kosztuje nas udzielenie przebaczenia, ale jak widać, z Bożą pomocą jest to możliwe.

Co więcej, przebaczenie, którego nam Bóg udziela jest absolutne, przechodzi nawet w zapomnienie. A my? My zapominamy szybko o przysługach, ale nie o winach... Gdyby tak małżeństwa były w stanie o nich zapominać, można by było rozwiązać, a nawet uniknąć wielu dramatów rodzinnych.

Niechaj Maryja Matka Miłosierdzia pomoże nam lepiej rozumieć innych i przebaczać im wielkodusznie.