Rozważanie Ewangelii na dziś
Ewangelia na dziś + homilia (300 słów)
I rzekł do mnie: „Synu człowieczy, czy kości te powrócą znowu do życia?” Odpowiedziałem: „Panie Boże, Ty to wiesz”. Wtedy rzekł On do mnie: „Prorokuj nad tymi kośćmi i mów do nich: «Wyschłe kości, słuchajcie słowa Pana: Tak mówi Pan Bóg: Oto Ja wam daję ducha po to, abyście się stały żywe. Chcę was otoczyć ścięgnami i sprawić, byście obrosły ciałem, i przybrać was w skórę, i dać wam ducha po to, abyście ożyły i poznały, że Ja jestem Panem»”. I prorokowałem, jak mi było polecone, a gdym prorokował, oto powstał szum i trzask i kości jedna po drugiej zbliżały się do siebie. I patrzyłem, a oto powróciły ścięgna i wyrosło ciało, a skóra na nie się naciągnęła, ale jeszcze nie było w nich ducha.
I powiedział do mnie: „Prorokuj do ducha, prorokuj, o synu człowieczy, i mów do ducha: Tak powiada Pan Bóg: «Z czterech wiatrów przybądź duchu i powiej po tych pobitych, aby ożyli»”. Wtedy prorokowałem tak, jak mi nakazał, i duch wstąpił w nich, a ożyli i stanęli na nogach - wojsko bardzo wielkie. I rzekł do mnie: „Synu człowieczy, kości te to cały dom Izraela. Oto mówią oni: «Wyschły kości nasze, minęła nadzieja nasza, już po nas». Dlatego prorokuj i mów do nich: Tak mówi Pan Bóg: «Oto otwieram wasze groby i wydobywam was z grobów, ludu mój, i wiodę was do kraju Izraela, i poznacie, że Ja jestem Panem, gdy wasze groby otworzę i z grobów was wydobędę, ludu mój. Udzielę wam mego ducha po to, byście ożyli, i powiodę was do kraju waszego, i poznacie, że Ja, Pan, to powiedziałem i wykonam», mówi Pan Bóg”.
Błądzili na pustynnym odludziu, do miasta zamieszkałego nie znaleźli drogi. Cierpieli głód i pragnienie i wygasło w nich życie.
w swoim utrapieniu wołali do Pana, a On ich uwolnił od trwogi. I powiódł ich prostą drogą, aż doszli do miasta zamieszkałego.
Niechaj dziękują Panu za Jego dobroć, za Jego cuda wobec synów ludzkich, bo głodnego nasycił, a łaknącego napełnił dobrami.
«Będziesz miłował Pana Boga swego... Będziesz miłował swego bliźniego»
Rev. D. Pere CALMELL i Turet (Barcelona, Hiszpania)Dzisiaj, uczony w Prawie pyta Jezusa: «Które przykazanie w Prawie jest największe?» (Mt 22,36), które jest tym pierwszyszym, najważniejszym. W odpowiedzi jednak pojawia się też i drugie przykazanie, które jest do pierwszego «podobne» (Mt 22,39). Dwa nierozłączne pierścienie zespolone w jedno. Nierozłączne, ale w kolejności: pierwszy i drugi, jeden złoty drugi srebrny. Pan kieruje nas ku głębi chrześcijaństwa, ponieważ «na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy» (Mt 22,40)
Tutaj można by przytoczyć klasyczny komentarz na temat dwóch belek Krzyża Pańskiego: pal wbity w ziemię wskazuje pion, jest skierowany w stronę nieba i Boga. Ramiona przedstawiają to co poziome, nasze relacje z innymi. Również i na tym obrazie jest to, co pierwsze i to, co drugie. Część pozioma nie mogłaby się wznieść ponad ziemię gdyby nie pionowy pal, który ją podtrzymuje. Dlatego też im bardziej chcemy służyć innym – część pozioma – tym nasza miłość do Boga będzie większa. Jeśli nie, pojawia się zniechęcenie, niestałość i oczekiwanie na jakieś wynagrodzenie. Święty Jan od Krzyża mówi: «Ponieważ dusza im więcej kocha, tym doskonalsza jest w tym, co kocha. Tutaj więc dusza, będąc już doskonałą, jest cała miłością, jeśli tak można powiedzieć, i wszystkie jej uczynki są miłością».
Istotnie, dzięki świętym, których znamy, możemy dostrzec, jak miłość do Boga, którą na różne sposoby okazują, wspiera ich w pomaganiu bliźnim. Prośmy dzisiaj Najświętszą Maryję Pannę, by nas wypełniła pragnieniem zaskoczenia naszego Pana słowami i działaniem pełnym miłości. W ten sposób nasze serce będzie pełne zapału do tego, by małymi gestami umilić życie osób z naszego otoczenia i to nie tylko od święta, bo to każdy potrafi. Zaskakiwać – praktyczny sposób na myślenie mniej o nas samych, a więcej o drugim człowieku.
Myśli na dzisiejszą Ewangelię
«Pytasz mnie, z jakiego powodu i jaką metodą lub miarą należy kochać Boga. A ja odpowiadam: powodem kochania Boga jest sam Bóg, a metoda i miara jest miłością bez metody i bez miary» (Święty Bernard)
«Niczego nie należy przedkładać nad służbę Bogu. Takie “poddanie się” Bogu nie jest dla stworzenia destrukcyjne. Przeciwnie, stworzenie ma taką naturę, która zaprasza do adoracji. Rytm naszego życia ma właściwe tempo, jeśli jest pobudzane jej siłą» (Benedykt XVI)
«(...) Adoracja Jedynego Boga wyzwala człowieka z zamknięcia się w sobie, z niewoli grzechu i bałwochwalstwa świata.» (Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 2097)
