Dzisiaj Pan Jezus udziela nam następującej lekcji: nie szukajcie pierwszych miejsc: «Jeśli cię kto zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca» (Łk 14,8). Jezus Chrystus wie, że lubimy zajmować pierwsze miejsca: w wydarzeniach publicznych, pogawędkach, w domu, przy stole... Zna On nasze skłonności do przeceniania się przez naszą próżność lub, nawet gorzej, przez naszą nieukrywaną pychę. ¡Bądźmy rozważni w honorach!, ponieważ «serce zostaje usidlone tam, gdzie znajduje zadowolenie» (Święty Leon Wielki).

Któż nam powiedział, że nie ma kolegów o większych zasługach czy wyższej kategorii? Nie chodzi tu o jakieś sporadyczne przypadki, ale o ogólną zasadę uważania się za mądrzejszych, ważniejszych, bardziej zasłużonych, mających więcej racji; o pretensję wynikającą z wąskiego spojrzenia na siebie samych na tle, tego co nas otacza. A Jezus zaprasza nas do praktykowania doskonałej pokory polegającej na nieocenianiu ani siebie ani innych, oraz do uświadomienia sobie naszej jednostkowej nieistotności wobec życia i kosmosu.

A zatem Pan z ostrożności proponuje nam zajmowanie ostatnich miejsc, abyśmy nie znając prawdy o drugim człowieku, byli świadomi swojej własnej nieważności wobec wielkiego spektaklu wszechświata. A ponadto, zajmowanie ostatniego miejsca jest najbardziej bezpieczne ze wszystkich. Aby Pan, który zna nasze wszystkie słabości, nie musiał nam powiedzieć: «‘Ustąp temu miejsca’, i musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce» (Łk 14,9).

Ta sama myśl Mistrza prowadzi nas do pokory wobec wybranych przez Boga: ubogich, chromych, kulawych i ślepych, aż do zrównania się z nimi, aby znaleźć się pośród tych, których Bóg szczególnie umiłował; to zachęta do pokonania naszego odruchu obrzydzenia i wstydu przed dzieleniem z nimi stołu i przyjaźni.