Dzisiaj w Ewangelii, podsumowuje się dwie postawy Boga, Jezusa Chrystusa i samego życia. Wobec namaszczenia, które dokonuje Panu Maryja, Judasz protestuje: «rzekł Judasz Iskariota, jeden z uczniów Jego, ten, który miał Go wydać: ‘Czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim?’» (J 12,4-5). To, co mówi, nie jest żadnym barbarzyństwem, jest powiązanie z nauką Jezusa. Ale łatwo jest protestować wobec tego co robią inni, również bez ukrytych motywów, jak w przypadku Judasza.

Jakikolwiek protest powinien być aktem odpowiedzialności: musimy zapytać się w jaki sposób my byśmy postąpili, co my jesteśmy w stanie zrobić. W przeciwnym razie protest może być tylko, jak w tym przypadku, skargą tych, którzy czynią źle, na tych, którzy próbują robić rzeczy najlepiej jak potrafią.

Maria namaszcza stopy Jezusa i wyciera je swymi włosami, bo uważa, że jest to, co należy zrobić. To czyn natchniony wspaniałą wielkodusznością: zrobiła to wziąwszy «funt szlachetnego i drogocennego olejku nardowego» (J 12,3). To akt miłości i, jak każdy akt miłości, jest trudny do zrozumienia dla tych, którzy go nie podzielają. Myślę, że od tego momentu Maria zrozumiała to, co wieki później napisał Augustyn: «Być może stopy Pana są nadal potrzebne na tej ziemi. A więc o kim, poza swoimi uczniami, powiedział: ‘Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci... mnie uczyniliście? Wy wydajecie to co zbędne, ale wdzięczny jestem za to co zrobiliście dla moich stóp’».

Protest Judasza jest bezużyteczny, prowadzi tylko do zdrady. Uczynek Maryi sprawia, że kocha jeszcze bardziej swego Pana, i zarazem kochać jeszcze bardziej “nogi” Chrystusa, które chodzą po tym świecie.