Dzisiaj Ewangelia zaprasza nas do kontemplacji wiary tego trędowatego. Wiemy, że w czasach Jezusa trędowaci byli wykluczeni społecznie i uważani za nieczystych. Uzdrowienie trędowatego jest, z góry, wizją zbawienia daną przez Jezusa dla wszystkich i wezwaniem do otwarcia serca dla Niego, aby On je przemienił.

Sekwencja zdarzeń jest jasna. Po pierwsze trędowaty prosi o uzdrowienie i wyznaje swoją wiarę: «Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić» (Mk 1,40). Po drugie, Jezus —który dosłownie lituje się wobec naszej wiary— uzdrawia go («Chcę, bądź oczyszczony!»), i prosi go, aby uczynił to, co nakazuje Prawo, i jednocześnie aby zachował milczenie. Lecz trędowaty «zaczął wiele opowiadać i rozgłaszać to» (Mk 01:45). W pewnym sensie nie usłuchał ostatniej wskazówki Jezusa, ale spotkanie ze Zbawicielem wywołuje na nim wrażenie, wobec którego jego usta nie mogą pozostać zamknięte.

Nasze życie podobne jest do życia trędowatego. Czasami żyjemy w grzechu, oddzieleni od Boga i wspólnoty. Ale ta Ewangelia zachęca nas oferując nam wzór: wyznawać naszą pełną wiarę w Jezusa, w pełni otworzyć Mu nasze serce, i po uzdrowieniu przez Ducha, iść i głosić na wszystkie strony, że odnaleźliśmy Pana. To jest wynik sakramentu Pojednania, sakramentu radości.

Jak stwierdził Święty Anzelm: «dusza powinna zapomnieć o sobie i w pełni przebywać w Jezusie Chrystusie, który umarł, abyśmy umarli dla grzechu, i zmartwychwstał, abyśmy zmartwychwstali dla dzieł sprawiedliwości». Jezus chce byśmy podążali z Nim, chce nas uzdrowić. Jak odpowiemy? Idźmy na jego spotkanie z pokorą trędowatego i pozwólmy, by pomógł nam odrzucić grzech, aby żyć Jego Sprawiedliwość.