Dzisiaj, pewien dostojnik żydowski (J 3,1) udaje się na spotkanie z Jezusem. Ewangelia mówi, że robi to nocą: co by rzekli jego towarzysze, gdyby się dowiedzieli. W instrukcji Jezusa napotykamy katechezę chrzcielną, która prawdopodobnie krążyła we wspólnocie Chrzciciela.

Niedawno obchodziliśmy Wigilię Paschalną. Jedną z jej części jest celebracja Chrztu, który jest Paschą, przejściem ze śmierci do życia. Uroczyste błogosławieństwo wody i odnowienie przyrzeczeń były najważniejszymi punktami owej świętej nocy.

W rytuale chrztu następuje zanurzenie w wodzie (symbolu śmierci) i wynurzenie z wody (obraz nowego życia). Jest się zanurzonym wraz z grzechem i wynurza się stamtąd odnowionym. To jest to, co Jezus nazywa „narodzeniem z góry” (bo i tak można owe słowa przetłumaczyć) czy też „narodzeniem powtórnym” (J 3,3). Właśnie, „narodzeniem z wody”, „narodzeniem z Ducha” lub „z podmuchu wiatru…”.

Woda i Duch to dwa symbole użyte przez Jezusa. Oba wyrażają działanie Ducha Świętego, który oczyszcza i daje życie, czyści i ożywia, gasi pragnienie i oddycha, łagodzi i mówi. Woda i Duch jedno czynią.

Jezus mówi również o opozycji ciała i Ducha: „To, co się z ciała narodziło, jest ciałem, a to, co się z Ducha narodziło, jest duchem” (J 3,6). Człowiek cielesny rodzi się człowieczo, kiedy pojawia się tutaj, na dole. Ale człowiek duchowy umiera wobec tego, co jest wyłącznie cielesne i rodzi się duchowo w Chrzcie, co znaczy urodzić się powtórnie i z góry. Piękne sforfułowanie świętego Pawła może być naszym zawołaniem w ten czas paschalny: “Czyż nie wiadomo wam, że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie - jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca” (Rz 6, 3 -4).