Dzisiaj możemy podziękować św. Janowi, iż nam zostawił świadectwo osobistej rozmowy Jezusa z Piotrem: «’Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?’ Odpowiedział Mu: ‘Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham’. Rzekł do niego: ‘Paś baranki moje!’ (J 21,15). Łącznie z tymi najmniejszymi, świeżo narodzonymi do życia w łasce… masz mieć pieczę, jak gdybyś był Mną… Gdy po raz drugi rzekł do niego: «Paś owce moje!» mówi Szymonowi Piotrowi: wszystkim tym, którzy pójdą za mną, ty masz przewodzić w mojej Miłości, masz czuwać by posiadali miłość uporządkowaną. W ten sposób, wszyscy poznają w tobie, że podążają za Mną, gdyż wolą moją jest byś zawsze prowadził, szafując łaskami – dla każdego – które ja zdobyłem.

«Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: ‘Czy kochasz Mnie?’ I rzekł do Niego: ‘Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham’» (J 21,17). Prowokując go do naprawienia trzykrotnego zaparcia się, na samo wspomnienie, zasmuca go. –Kocham cię bezgranicznie, chociaż się Ciebie zaparłem…, już wiesz jak płakałem nad moją zdradą, już wiesz, jak odnalazłem pocieszenie wyłącznie będąc z Twoją Matką i z braćmi.

Znajdujemy pociechę na wspomnienie, że Pan ustanowił władzę wymazywania grzechu który oddziela, mniej lub bardziej, od Jego miłości i od miłości do braci. –Znajduję pociechę w przyznaniu się do mego oddalenia w stosunku do Ciebie i w kapłańskich ustach wypowiadających uniewinniający wyrok - «Ja ciebie rozgrzeszam».

Odnajdujemy pociechę w tej władzy kluczy, którą Jezus Chrystus przekazuje wszystkim swoim kapłanom – sługom, aby na nowo otwierać drzwi do Jego przyjaźni. – Panie, widzę, że nienawiść naprawia się aktem nieskończonej miłości. To wszystko prowadzi nas do uznania wartości niezmierzonego skarbu jakim jest sakrament pokuty dla wyznania grzechów, które w rzeczywistości „anty-miłością”.