Dzisiaj słyszymy od Pana: «Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków; (...), ale je wypełnić» (Mt 5,17). W Ewangelii na dziś Jezus wskazuje na Stary Testament jako na część Objawienia Bożego: Bóg bowiem najpierw dał się poznać ludziom przez proroków. Naród wybrany gromadził się w szabat w synagodze, aby słuchać Słowa Bożego. Tak więc jak dobry Izraelita znał Pisma i wprowadzał je w czyny, tak i my chrześcijanie winniśmy często – a nawet codziennie, jeśli to możliwe – rozważać Pismo Święte.

W Jezusie zaś widzimy pełnię Objawienia. On jest Słowem, Słowem Bożym, które stało się ciałem (por. J 1,14), które przybywa do nas, aby dać nam poznać Boga i Jego miłość. Bóg oczekuje, by człowiek także odpowiedział Mu miłością, która przejawia się w wypełnianiu Jego nauki: «Jeśli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania» (J 14,15).

Wspaniałe wytłumaczenie dla tekstu dzisiejszej Ewangelii znajdziemy w Pierwszym Liście św. Jana: «Albowiem miłość względem Boga polega na spełnianiu Jego przykazań, a przykazania Jego nie są ciężkie» (1J 5,3). Zachowywanie przykazań Bożych jest świadectwem, że kochamy Go w czynach, prawdziwie. Miłość bowiem nie jest tylko samym uczuciem, ale prosi także o czyny, czyny miłości, o życie podwójnym przykazaniem miłości.

Jezus mówi nam także o zgorszeniu: «Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim» (Mt 5,19). Albowiem —jak mówi św. Jan— «Kto mówi: "Znam Go", a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy» (1J 2,4).

Równocześnie wskazuje na znaczenie dobrego przykładu: «A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim» (Mt 5,19). Bowiem dawanie dobrego świadectwa jest jednym z fundamentów chrześcijańskiego apostolstwa.