Dzisiaj, Mateusz poddaje nam pod rozważanie dwie metafory o Królestwie Niebieskim. Głoszenie Królestwa jest kluczowe w przepowiadaniu Jezusa i w oczekiwaniu narodu wybranego. Warto zauważyć, że większośc nie rozumie natury tego Królestwa. Nie rozumiał jej sanchedryn skazujący Jezusa na śmierć, nie rozumiał jej Piłat ani Herod, ani nawet nie rozumieli jej sami uczniowie Jezusa. Znajduje ono natomiast zrozumienie w złodzieju, który wisiał na krzyżu obok Jezusa i który wypowiedział słowa: «Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa» (Łk 23,42). Obaj zostali osądzeni jak złoczyńcy i w obliczu śmierci, nie wiadmo z jakiego powodu, ów dobry łotr rozpoznał w Jezusie Pana Królestwa, które nastąpi po tej strasznej śmierci. Mogło to być tylko Królestwo duchowe.

W pierwszej przypowieści Jezus mówi o Królestwie jak o odkrytym skarbie, którego znalezienie sprawia radość i zachęca do kupienia całego pola, aby cieszyć się nim zawsze: «Uradowany poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę» (Mt 13,44). Zdobycie Królestwa wymaga poszukiwania go z wysiłkiem, aż do poświęcenia wszystkiego co się posiada: «Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją.» (Mt 13,46). «Co może być przedmiotem szukajcie, a znajdziecie? Zaryzykuję, że chodzi o perły i perłę, o perłę, którą znajduje ten, kto wszystko oddał i zaakaceptował utratę wszystkiego» (por. Orígenes).

Królestwo to pokój, miłość i wolność. Osiągnięcie ich jest równocześnie darem od Boga i odpowiedzialnością człowieka. Wobec tej wielkości daru bożego dostrzegamy niedoskonałość i niestałość naszych wysiłków, które czasem niszczymy przez grzech, wojny i zło, które wydaje się nie do pokonania. Mimo to jednak, powinniśmy zawsze ufać, że to co po ludzku wydaje się niemożliwe, jest możliwe dla Boga.