Dzisiaj, uczony w Prawie pyta Jezusa: «Które przykazanie w Prawie jest największe?» (Mt 22,36), które jest tym pierwszyszym, najważniejszym. W odpowiedzi jednak pojawia się też i drugie przykazanie, które jest do pierwszego «podobne» (Mt 22,39). Dwa nierozłączne pierścienie zespolone w jedno. Nierozłączne, ale w kolejności: pierwszy i drugi, jeden złoty drugi srebrny. Pan kieruje nas ku głębi chrześcijaństwa, ponieważ «na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy» (Mt 22,40)

Tutaj można by przytoczyć klasyczny komentarz na temat dwóch belek Krzyża Pańskiego: pal wbity w ziemię wskazuje pion, jest skierowany w stronę nieba i Boga. Ramiona przedstawiają to co poziome, nasze relacje z innymi. Również i na tym obrazie jest to, co pierwsze i to, co drugie. Część pozioma nie mogłaby się wznieść ponad ziemię gdyby nie pionowy pal, który ją podtrzymuje. Dlatego też im bardziej chcemy służyć innym – część pozioma – tym nasza miłość do Boga będzie większa. Jeśli nie, pojawia się zniechęcenie, niestałość i oczekiwanie na jakieś wynagrodzenie. Święty Jan od Krzyża mówi: «Ponieważ dusza im więcej kocha, tym doskonalsza jest w tym, co kocha. Tutaj więc dusza, będąc już doskonałą, jest cała miłością, jeśli tak można powiedzieć, i wszystkie jej uczynki są miłością».

Istotnie, dzięki świętym, których znamy, możemy dostrzec, jak miłość do Boga, którą na różne sposoby okazują, wspiera ich w pomaganiu bliźnim. Prośmy dzisiaj Najświętszą Maryję Pannę, by nas wypełniła pragnieniem zaskoczenia naszego Pana słowami i działaniem pełnym miłości. W ten sposób nasze serce będzie pełne zapału do tego, by małymi gestami umilić życie osób z naszego otoczenia i to nie tylko od święta, bo to każdy potrafi. Zaskakiwać – praktyczny sposób na myślenie mniej o nas samych, a więcej o drugim człowieku.