Dzisiaj, Ewangelia przywołuje najbardziej fundamentalny fakt dla chrześcijanina: śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Uczyńmy dziś naszą, modlitwę Dobrego Łotra: «Jezu, wspomnij na mnie» (Łk 23,42). «Kościół nie prosi za świętych jak za zmarłych, którzy zasnęli w Panu, lecz poleca się modlitwie tych pierwszych, a prosi za drugich», mówił św. Augustyn w jednym ze swych Kazań. Raz w roku, przynajmniej, my chrześcijanie pytamy się o sens życia i o sens naszej śmierci oraz zmartwychwstania. To dzień wspomnienia wszystkich wiernych zmarłych, który to św. Augustyn odróżnia od Uroczystości Wszystkich Świętych.

Cierpienia ludzkości są tymi samymi, które przeżywa Kościół, i bez wątpienia, wspólne jest w nich to, że każde ludzkie cierpienie jest w jakiś sposób brakiem życia. Dlatego śmierć osoby kochanej sprawia ból tak nieopisany, że nawet wiara nie może mu ulżyć. Dlatego, ludzie zawsze chcieli uczcić zmarłych. Pamięć, w rzeczy samej, jest jednym ze sposobów aby nieobecni byli obecni, sposobem przedłużenia ich życia. Jednakże jej mechanizmy psychologiczne i społeczne czynią z czasem wspomnienia bledszymi. I jeśli to po ludzku może prowadzić do przygnębienia, po chrześcijańsku - dzięki zmartwychwstaniu – mamy pokój. Zaletą wiary w zmartwychwstanie jest to, że pozwala nam ufać - iż pomimo zapomnienia - na nowo spotkamy się w innym życiu.

Drugą zaletą wiary jest to, że wspominając zmarłych, modlimy się za nich. Czynimy to z naszego wnętrza, w głębokiej relacji z Bogiem, i za każdym razem gdy modlimy się wspólnie, podczas Eucharystii, nie jesteśmy sami wobec tajemnicy śmierci i życia, lecz przeżywamy to wspólnie jako członkowie Mistycznego Ciała Chrystusa. Więcej. Spoglądając na krzyż, zawieszony między niebem i ziemią, wiemy że tworzy się komunia między nami i naszymi zmarłymi. Dlatego św. Franciszek wykrzyknął w dziękczynieniu: «Panie, bądź pochwalony przez naszą siostrę, śmierć cielesną».