Dzisiaj, w ostatnich dniach roku liturgicznego, Jezus wzywa nas do modlitwy, do zwracania się do Boga. To jak ojcowie i matki, którzy czekają, aby —codziennie!— ich dzieci powiedziały im coś, okazały swoją miłość.

Bóg, który jest Ojcem wszystkich, też no to czeka. Jezus powtarza to wiele razy w Ewangelii, i wiemy, że rozmowa z Bogiem to modlitwa. Modlitwa jest głosem wiary, naszej wiary w Niego, także naszej ufności, i oby była również wyrazem naszej miłości.

Aby nasza modlitwa była wytrwała i ufna, mówi Święty Łukasz za Jezusem «powiedział im też przypowieść o tym, że zawsze powinni modlić się i nie ustawać» (Łk 18,1). Wiemy, że modlitwa może być chwaleniem Boga lub dziękczynieniem, lub uznaniem własnej słabości czyli grzechu, błagająca o miłosierdzie Boga. Ale przede wszystkim będzie prośbą o łaskę lub pomoc. I choćby nie otrzymało się w tej chwili tego, o co się prosi, sama możliwość zwrócenia się do Boga, fakt zwierzenia się temu Komuś z troski czy bólu, już jest osiągnięciem czegoś i na pewno —jeśli nie od razu, to z czasem— uzyskamy odpowiedź, bo «Bóg, czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego?» (Łk 18,7).

Święty Jan Klimak, w nawiązaniu do tej ewangelicznej przypowieści mówi, że «sędzia, który nie bał się Boga, przychyla się naleganiom wdowy, by nie musieć jej więcej wysłuchiwać. Bóg uczyni zadość duszy, wdowie po Nim przez grzech, wobec ciała, jej pierwszego wroga, i przeciw demonom, jej niewidzialnym przeciwnikom. Boski Handlarz będzie umiał dobrze wymienić nasz dobry towar, udostępnić nam Jego wielkie dobra za czułą prośbę i być gotowym na przyjęcie naszych próśb».

Wytrwałość w modlitwie, ufność w Bogu. Tertulian mówił, że «tylko modlitwa jest zdolna zwyciężyć Boga».