Dzisiaj Jezus opowiada nam kolejną przypowieść o sądzie. Zbliża się Adwent, a zatem i koniec roku liturgicznego jest blisko.

Bóg dając nam życie, dał nam również pewne możliwości —małe lub większe—rozwoju osobistego, etycznego i religijnego. Bez względu na to, czy ktoś ma dużo czy mało, ważne jest to, by umiał wykorzystać to co otrzymał. Człowiek z naszej przypowieści, który ukrywa swój talent w obawie przed swym panem, nie umie podjąć ryzyka: «Ten zaś, który otrzymał jeden, poszedł i rozkopawszy ziemię, ukrył pieniądze swego pana» (Mt 25,18). Za sedno przypowieści możemy traktować, to że powinniśmy mieć koncepcję Boga, który popycha nas do przekraczania samych siebie, który zachęca nas do życia w wolności Królestwa Bożego.

Słowo “talent” z tej przypowieści nie jest niczym więcej niż wagą oznaczającą 30 kg srebra, a zrobiło taką furorę, że jest nawet stosowane w mowie potocznej dla opisania zalet osoby. Przypowieść nie wyklucza, że talenty dane przez Boga nie tylko są naszymi możliwościami, ale także naszymi ograniczeniami. Czym jesteśmy i co posiadamy, to nasz materiał, z którego Bóg chce stworzyć nową rzeczywistość.

Zwrot «Każdemu bowiem, kto ma, będzie dodane, tak że nadmiar mieć będzie. Temu zaś, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma» (Mt 25,29), naturalnie nie jest maksymą zachęcającą do konsumpcji. Co więcej, należy je rozważać w kontekście miłości i ofiarności. Rzeczywiście, jeśli odpowiemy na dary Boga z ufnością w jego pomoc, doświadczymy, że to On dodaje zysk: «Opowieści o tylu zwykłych ludziach, prawych, których wiara uczyniła dobrymi, udowadnia, że wiara ma bardzo pozytywne efekty (...). I odwrotnie: musimy stwierdzić, że społeczeństwo wraz z odparowaniem wiary, stwardniało...» (Benedykt XVI).