Dzisiaj liturgia słowa poddaje nam do rozważania słynny obraz bogatego młodzieńca, tego który nie potrafił odpowiedzieć na spojrzenie miłości, jakim wyróżnił go Chrystus (cf. Mk 10,21). S. Jan Paweł II przypomina nam, że w tym młodzieńcu możemy rozpoznać każdego człowieka, który zbliża się do Chrystusa z pytaniem o sens życia:: «Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby otrzymać życie wieczne?» (Mt 19,16). Papież wyjaśnia: «Rozmówca Jezusa wyczuwa, że istnieje związek między dobrem moralnym a wypełnieniem własnego przeznaczenia».

Także dziś, jak wiele osób stawia sobie to pytanie! Gdy rozejrzymy się wokół być może pomyślimy, że tak mało osób widzi głębiej, lub że człowiek XXI wieku nie potrzebuje stawiać sobie tego typu pytań, ponieważ odpowiedzi do niczego mu nie służą.

Jezus zaś odpowiada: «Dlaczego Mnie pytasz o dobro? Jeden tylko jest Dobry. A jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowaj przykazania» (Mt 19,17). Nie tylko jest słusznym pytanie o głebię, o sens życia, lecz jest nawet... trzeba to robić jest to robić! Młodzienić zapytał co ma robić by osiągnąć życie wieczne, a Chrystus odpowiedział mu po prostu, że ma być dobry.

W dzisiejszych czasach niektórym lub wielu—przecież to nie ma znaczenia!— może się wydawać niemożliwe to właśnie “bycie dobrym”... Albo może się wydawać nonsensem: głupstwem! Dziś, tak jak przed dwudziestoma wiekami Chrystus przypomina nam, że aby wejść w życie wieczne konieczne jest wypełnianie przykazań prawa Bożego: i nie jest to najlepsza droga, lecz niezbędna, by człowiek upodobnił się do Boga i w ten sposób mógł wejść do życia wiecznego w ręce Boga Ojca. W rzeczywistości «Jezus wskazuje, że przykazań nie można traktować tylko jako progu minimalnych wymagań, którego nie należy przekraczać, ale raczej jako otwartą drogę doskonałości moralnej i duchowej, której istotę stanowi miłość» (S. Jan Paweł II, Encyklika Veritatis Splendor).