Dzisiaj w naszej refleksji na temat Ewangelii, widzimy pułapkę faryzeuszy i nauczycieli Prawa, gdy zniekształcają ważną kwestię: zwyczajnie kontrastują post i modlitwę uczniów Jana i faryzeuszy, jedzeniu i piciu uczniów Jezusa.

Jezus mówi nam, że w życiu jest czas, aby pościć i modlić się, i czas, aby jeść i pić. To znaczy: człowiek, który modli się i pości jest tym samym, który je i pije. Widzimy to w życiu codziennym: widzimy prostą radość rodziny, być może naszej własnej rodziny. I widzimy, że, w innym momencie, nieszczęście dotyka tę rodzinę. Podmioty są te same, ale każda rzecz w swoim czasie: «Czy możecie gości weselnych nakłonić do postu, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas» (Łk 5,34).

Wszystko ma swój czas; pod niebem, jest czas na wszystko: «czas rozdzierania i czas zszywania» (Koh 03,07). Te słowa wypowiedziane przez uczonego Starego Testamentu, nie koniecznie najbardziej optymistyczne, niemal pokrywają się z prostą przypowieścią o naprawianym ubraniu. I na pewno w pewien sposób pokrywają się z naszym własnym doświadczeniem. Błędem jest, byśmy rozdzierali w czasie zszywania; i zszywali w czasie rozdzierania. Bo to wtedy właśnie nic nie wychodzi.

Wiemy, że jak Jezus Chrystus, przez mękę i śmierć, dojdziemy do chwały Zmartwychwstania, i żadna inna droga nie jest drogą Boga. Właśnie Szymon Piotr został upomniany, gdy chce oddalić Pana od jedynej drogi: «myślisz nie na sposób Boży, lecz na ludzki» (Mt 16,23). Jeśli możemy cieszyć się chwilami spokoju i radości, wykorzystajmy to. Na pewno przyjdą czasy postu. Jedyną różnicą jest to, że, na szczęście, zawsze będziemy mieli pana młodego z nami. I to jest to, czego faryzeusze nie wiedzieli, i może dlatego, w Ewangelii prawie zawsze przedstawiani są jako niezadowoleni ludzie. Podziwiając łagodną ironię Pana, która objawia się w dzisiejszej Ewangelii, przede wszystkim starajmy się nie być tymi niezadowolonymi osobami.