Dzisiaj po raz kolejny wybrzmiewają słowa Pana Jezusa zapraszające nas do przyznania się do Niego przed ludźmi. «Kto się przyzna do Mnie wobec ludzi, przyzna się i Syn Człowieczy do niego wobec aniołów Bożych» (Łk 12,8). Żyjemy w czasach, kiedy w życiu publicznym wymagana jest laickość i zobowiązuje się wierzących do okazywania swojej wiary jedynie w środowisku prywatnym. Kiedy chrześcijanin, kapłan, biskup, Papież..., mówią coś publicznie, to choć jest to bardzo rozsądna rzecz, nawet to, od kogo pochodzi przeszkadza, zupełnie jakbyśmy my, tak jak wszyscy inni, nie mieli prawa mówić tego, co myślimy. Ale choćby bardzo to było dla innych niewygodne, nie możemy przestać głosić Ewangelię. A w ostateczności «Duch Święty nauczy was w tej właśnie godzinie, co należy powiedzieć» (Łk 12,12). Podkreślał to Święty Cyryl Jerozolimski w następujących słowach «Duch Święty, który mieszka w tych, którzy są mu przychylni, jak lekarz inspiruje ich do tego, co mają mówić».

Współczesne ataki mają inną wagę, ponieważ nie jest tym samym mówienie źle o jakimś członku Kościoła (często z racją, przez nasze ułomności), co atakowanie Jezusa Chrystusa (jeśli widzi się Go tylko w wymiarze ludzkim), lub występowanie przeciw Duchowi Świętemu, to znaczy bluźnierstwo i negowanie Jego istnienia i Jego Boskości.

A jeśli chodzi o wybaczenie bluźnierstwa, nawet kiedy grzech jest lekki, potrzebne jest uprzednie wyrażenie skruchy. A jeśli nie ma skruchy, przebaczenie jest niemożliwe, most jest udzkodzony z jednej strony. Dlatego Pan Jezus mówi, że są grzechy, których Bóg nie przebacza, jeśli ze strony grzesznika nie ma pokory przyznania się do grzechu (cf. Łk 12,10).