Dzisiaj tekst Ewangelii dotyczy drugiej tajemnicy radosnej: “Nawiedzenia świętej Elżbiety”. To rzeczywiście tajemnica! Milczący wybuch głębokiej radości. To radość Maryi, która właśnie została matką za przyczyną i z łaski Ducha Świętego. Łacińskie słowo “gaudium” oznacza głęboką, wewnętrzną radość, nie okazywaną na zewnątrz. Mimo to góry Judy pokryły się radością. Maryja radowała się jak matka, która właśnie dowiedziała się, że oczekuje syna. I to jakiego Syna! Syna, który pielgrzymował już zanim sie narodził, kamienistymi ścieżkami prowadzącymi do Ain Karen, okryty sercem i ramionami Maryi.

Radość w duszy i na twarzy Elżbiety i w dziecku podskakujacym z radości w jej łonie. Słowa kuzynki Maryi przetrwają wieki: «Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona» (cf. Łk 1,42). Modlitwa różańcowa jako żródło radości jest jedną z nowych perspektyw odkrytych przez święty Jan Paweł II w jego Liście Apostolskim o Różańcu Najświętszej Maryi Panny.

Radość jest nierozdzielna od wiary. «A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?» (Łk 1,43). Radość Boga i Maryi rozprzestrzeniła sie na cały świat. Aby dopuścić ją do siebie, wystarczy otworzyć się przez wiarę, na nieustanne działanie Boga w naszym życiu i przebyć drogę z Dzieckiem, z Tą, która uwierzyła, prowadzeni przez silną rękę zakochanego świętego Józefa. I czy przyjdzie mu iść drogą polną czy wyasfaltowaną, wybrukowaną lub prowadzącą przez błota, chrześcijanin nosi w sobie, zawsze, dwa wymiary wiary: łączność z Bogiem i służbę innym. Wszystko idealnie zespolone: w życiowej jedni wykluczającej przewagę jednego wymiaru nad drugim.