Dzisiaj tym bardziej musimy pracować nad naszym zbawieniem osobistym i wspólnotowym, jak mówi św. Paweł, z szacunkiem i powagą, ponieważ «oto teraz dzień zbawienia» (2Kor 6,2). Czas Wielkiego Postu jest świętą możliwością daną nam przez naszego Ojca, abyśmy w postawie głębokiego nawrócenia odnowili nasze osobiste wartości, przyznali się do naszych błędów i pożałowali naszych grzechów tak, by nasze życie powoli przekształcało się—poprzez działanie Ducha Świętego— w życie pełniejsze i dojrzalsze.

Aby dostosować nasze postępowanie do wzoru Pana Jezusa, fundamentalny jest gest pokory, jak mówi papież Benedykt: «Żebym przyznał się do tego, kim jestem, stworzeniem słabym, stworzonym z ziemi i przeznaczonym do ziemi, ale oprócz tego stworzonym na obraz Boga i przeznaczonym dla Niego».

W epoce Jezusa było dużo "wzorców" - modlili się i działali tak, by zostać zauważonymi, by im się kłaniano: czysta fantazja, papierowe postacie, które nie mogły pobudzić do wzrostu i dojrzałości tych, którzy ich otaczali. Ich postawy i zachowania nie pokazywały drogi, która prowadzi do Boga: «uczynków ich nie naśladujcie, mówią bowiem, ale sami nie czynią» (Mt 23,3).

Obecne społeczeństwo również przedstawia nam niezliczone wzorce postępowania, które prowadzą do egzystencji zawrotnej, szalonej, osłabiając poczucie transcendencji. Nie pozwólmy, aby te fałszywe odniesienia sprawiły, że stracimy z oczu prawdziwego mistrza: «Jeden tylko jest wasz Mistrz; (…) jeden jest wasz Ojciec; (…) jeden wasz Nauczyciel: Chrystus» (Mt 23,8.9.10).

Wykorzystajmy Post, aby umocnić nasze przekonania jako uczniów Jezusa Chrystusa. Postarajmy się o święte momenty "pustyni", gdzie spotkamy się z sobą samym i z naszym prawdziwym Wzorcem i Mistrzem. A wobliczu konkretnych sytuacji, w których często nie wiemy jak zareagować, moglibyśmy zadać sobie pytanie: co powiedziałby Jezus? Jak zachowałby się Jezus?