Dzisiaj, Jezus kieruje ostre słowa do Żydów. Nie do jakiegokolwiek Żyda, ale dokładnie do tych, którzy przyjęli wiarę: Jezus zwrócił się do tych «którzy Mu uwierzyli» (J 8,31). Bez wątpienia ten dialog Jezusa odzwierciedla początki trudności spowodowane przez chrześcijan judaizujących w początkach Kościoła.

Jako że byli oni potomkami Abrahama wedle więzów krwi, ci sami uczniowie Jezusa uważali się za lepszych, nie tylko od ludzi żyjących z dala od wiary, ale także lepszych od jakiegokolwiek ucznia nie-Żyda uczestniczącego w tej samej wierze. Mówili: «Jesteśmy potomstwem Abrahama» (J 8,33); «Ojcem naszym jest Abraham» (w. 39); «jednego mamy Ojca - Boga» (w. 41). Pomimo faktu, że byli uczniami Jezusa, mamy wrażenie, że Jezus nie znaczył dla nich nic, niczego nie dodawał do tego co już posiadali. I tu właśnie znajduje się wielki błąd ich wszystkich: „prawdziwi synowie” nie są potomkami wedle krwi, ale są nimi dziedzice obietnicy, czyli ci którzy uwierzyli (por. Rz 9,6-8). Bez wiary w Jezusa nie jest możliwe aby ktoś mógł osiągnąć obietnicę Abrahama. Do tego, między uczniami «nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety» ponieważ wszyscy są braćmi na mocy chrztu (por. Gal 3,27-28).

Nie pozwólmy by nas opanowała duchowa pycha. Pochodzący z judaizmu chrześcijanie uważali się za lepszych od innych chrześcijan. Nie ma potrzeby mówić tu o braciach odłączonych. Pomyślmy o nas samych. Ileż razy niektórzy katolicy uważali się za lepszych od innych katolików ponieważ są w tym czy innym ruchu, ponieważ zachowują taką czy inną duchową dyscyplinę, ponieważ uczestniczą w takim czy innym rycie liturgicznym! Jedni – ponieważ są bogatsi, inni – ponieważ więcej studiowali. Jedni – ponieważ zajmują ważne stanowiska; inni – ponieważ wywodzą się z szlacheckich rodzin… «Chciałbym aby każdy z was czuł radość bycia chrześcijaninem… Bóg prowadzi swój Kościół, podtrzymuje go zawsze, a także i przede wszystkim w trudnych momentach» (Benedykt XVI).