Dzisiaj możemy po raz kolejny zobaczyć, jak nasza postawa pełna wiary może poruszyć serce Jezusa. Pokonujący społeczne odrzucenie trędowaci z dużą dozą zuchwałości przybliżając się do Jezusa i, możnaby w cudzysłowie powiedzieć, zobowiazują Go swoją śmiałą prośbą: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!» (Łk 17,13).

Odpowiedź jest natychmiastowa i spektakularna: «Idźcie, pokażcie się kapłanom!» (Łk 17,14). Ten, który jest Panem, okazuje swoją moc, gdyż «gdy szli, zostali oczyszczeni» (Łk 17,14).

To pokazuje nam, że miara cudów Chrystusa jest dokładnie miarą naszej wiary i zaufania Bogu. Cóż my, nędzne stworzenia, możemy wobec Boga uczynić poza ufaniem Mu? Lecz ma to być wiara aktywna, która nas popycha do przestrzegania Bożych wskazówek. Wystarczy minimalny rozsądek, aby zrozumieć, że «nic nie jest zbyt trudne do uwierzenia, jeśli dotyczy Tego, dla którego nic nie jest trudne do zrobienia» (Święty J. H. Newman). Jeśli więc nie widzimy cudów, to dlatego, że zbyt mało “zobowiązujemy” Pana naszym małym zaufaniem i poddawaniem się Jego woli. Święty Jan Chryzostom powiedział, «niewiele wiary może wiele».

A jako ukoronowanie zaufania Panu przychodzi niezmierzona radość i wdzięczność: i rzeczywiście, «jeden z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu» (Łk 17,15-16).

Lecz..., jaka szkoda! Spośród dziesięciu cudownie uzdrowionych powrócił tylko jeden. Jak jesteśmy niewdzięczni, kiedy z taką łatwością zapominamy, że wszystko otrzymujemy od Boga i wszystko Mu zawdzięczamy! Uczyńmy pretekst zobowiązania okazując Bogu nasze zaufanie i wdzięczność.