Dzisiaj ewangelista Miłosierdzia Bożego przedstawia nam dwie przypowieści Jezusa, które ukazują stosunek Boga do grzeszników wracających na dobrą drogę. Poprzez ten jakże ludzki obraz pełen radości, odkrywa przed nami dobroć Boga wobec tych, którzy oddalają się od grzechu. To jest jak powrót do domu Ojca (o czym dosłownie jest mowa w: Łk 15,11-32). Pan nie przyszedł, by potępić świat, lecz by go zbawić (zob. J 3,17) i uczynił to przyjmując grzeszników, którzy z pełnym zaufaniem «zbliżali się do Niego (…) aby Go słuchać» (Łk 15,1), ponieważ Jezus leczył dusze tak, jak lekarz leczy ciała chorych (zob. Mt 9,12). Faryzeusze uważali się za dobrych i nie czuli potrzeby wizyty u lekarza, i to ze względu na nich – jak mówi ewangelista – Jezus opowiedział przypowieści, które dzisiaj czytamy.

Jeśli czujemy się chorzy duchowo, Jezus nas przyjmie i ucieszy się, że do Niego przychodzimy. Jeśli natomiast będziemy przekonani, tak jak dumni faryzeusze, że nie trzeba prosić o przebaczenie, Boży Lekarz nie będzie mógł w nas działać. Powinniśmy czuć się grzesznikami za każdym razem kiedy modlimy się modlitwą „Ojcze nasz”, podczas której mówimy: «odpuść nam nasze winy». Jakże powinniśmy być Mu wdzięczni za to, że rzeczywiście nam je odpuszcza! Jak bardzo powinniśmy Mu dziękować za Sakrament Pokuty i Pojednania, który jest do naszej dyspozycji w każdym momencie! Oby pycha nie sprawiła, że będziemy tym pogardzać. Św. Augustyn mówi nam, że Jezus Chrystus, Bóg-Człowiek, dał nam przykład pokory, aby nas uleczyć z „guza” pychy: «tak wielka pokora Boga może ukrócić ludzką pychę, największą przeszkodę do zjednoczenia się z Bogiem, i może człowieka wyleczyć z niej».

Należy jeszcze powiedzieć, że lekcja, którą daje Jezus faryzeuszom jest również przykładem dla nas, ponieważ nie możemy oddalić od nas grzeszników. Pan chce, żebyśmy się miłowali tak, jak on nas umiłował (zob. J 13,34) i powinniśmy cieszyć się, kiedy możemy przyprowadzić zabłąkaną owcę do zagrody lub gdy odnajdujemy zagubioną monetę.