Dzisiaj rozważamy Ewangelię o rozmnożeniu chlebów i ryb. Wielkie tłumy – komentuje ewangelista Mateusz - «przyszły do Niego» (Mt 15,30). Mężczyźni i kobiety, które potrzebowały Chrystusa, niewidomi, chromi y wszelacy chorzy oraz ci, którzy im towarzyszyli. My wszyscy także mamy potrzebę Chrystusa, jego czułości, przebaczenia, światła i miłosierdzia… W Nim znajduje się pełnia człowieczeństwa.

Dzisiejsza Ewangelia zmusza nas do zdania sobie sprawy z potrzeby ludzi, którzy prowadzą innych do Jezusa Chrystusa. Ci, którzy prowadzą chorych do Jezusa, aby ich uzdrowił są obrazem tych wszystkich, którzy rozumieją, iż największym aktem miłosierdzia wobec bliźniego jest doprowadzenie go do Chrystusa, źródła wszelkiego życia. Życie wiary wymaga więc świętości i apostolatu.

Święty Paweł zachęca do posiadania tych samych dążeń, które posiadał Chrystus (por. Flp 2,5). Przeczytany fragment pokazuje jakie jest serce: «Żal mi tego tłumu» (Mt 15,32). Nie może zostawić ich, ponieważ są głodni i zmęczeni. Chrystus szuka człowieka z różnymi potrzebami i pozwala się odnaleźć. Jak dobry jest dla nas Pan! Jak bardzo jesteśmy ważni w Jego oczach! Już na samo myślenie o tym rośnie serce pełne dziękczynienia, uwielbienia i czujące szczerą potrzebę nawrócenia.

Ten Bóg, który stał się człowiekiem, który wszystko może i nas kocha do szaleństwa - ten, którego potrzebujemy we wszystkim i zawsze – «ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić» (J 15,5) – paradoksalnie nas potrzebuje. To właśnie oznacza te siedem chlebów i kilka rybek, którymi posługuje się do nakarmienia tłumów. Gdybyśmy zdali sobie sprawę, jak bardzo Jezus opiera się na nas, oraz na wartości tego wszystkiego co robimy dla Niego – choćby najdrobniejszej rzeczy – wytężalibyśmy siły bardziej i bardziej, by odpowiadać Mu całym naszym istnieniem.