Dzisiaj, Ewangelia według Świętego Mateusza przedstawia Jana Chrzciciela nawołującego nas do przyjęcia chrztu: «Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie» (Mt 3,2).

Przybywało doń wiele osób, by przyjąć chrzest i «wyznając przy tym swe grzechy» (Mt 3,6). Ale Jan spośród tłumu wyławia wzrokiem jednych szczególnie: faryzeuszy i saduceuszy, tyleż potrzebujących nawrócenia, ileż uparcie negujących ową potrzebę. Do nich skierowane są słowa Chrzciciela: «Wydajcie więc godny owoc nawrócenia» (Mt 3,8).

Z nastaniem Adwentu, w czas radosnego oczekiwania, natrafiamy na pouczenie Jana, dzięki któremu potrafimy zrozumieć, że owego oczekiwania nie należy utożsamiać z biernym czekaniem, i że nie pozwala ono, w najmniejszej mierze na stwierdzenie, że już jesteśmy zbawieni skoro jesteśmy chrześcijanami. Adwentowe oczekiwanie to dynamiczne poszukiwanie Bożego miłosierdzia, to nawrócenie serca, to szukanie obecności Pana, który przybył, przybywa i przybędzie.

Czas Adwentu, jest ogólnie rzecz biorąc «nawróceniem, które przechodzi z serca do czynów, a więc do całego chrześcijańskiego życia» (Święty Jan Paweł II).

Wykorzystajmy, bracia, ten czas szczęsny, którym obdarowani zostaliśmy przez Pana, aby odnowić nasze opowiedzenie się za Jezusem Chrystusem, wyzbywając się z naszego serca i z naszego życia tego wszystkiego, co przeszkodzi nam w godnym przyjęciu Go. Głos Chrzciciela wciąż woła na pustyni naszych dni: «Przygotujcie drogę Panu,
Dla Niego prostujcie ścieżki! » (Mt 3,3).

I tak jak Jan był dla swych czasów owym “głosem wołającym na pustyni”, tak i my chrześcijanie również jesteśmy wezwani przez Pana byśmy byli głosami wołającymi do ludzi pragnienie czujnego oczekiwania: «Przyjdź pojednanie, już więcej nie zwlekaj; niech Twa obecność przywróci nam łaskę, i wprowadź wszystkich znużonych wędrowców do domu Ojca» (Adwentowy Hymn Liturgii Godzin).