Dzisiaj, podobnie jak w ubiegłą niedzielę, Kościół przedstawia nam postać Jana Chrzciciela. Miał on wielu uczniów oraz jasną i zróżnicowaną doktrynę: dla celników, dla żołnierzy, dla faryzeuszy i saduceuszy... Jego celem było przygotowanie życia społecznego Mesjasza. Najpierw posłał Jana i Andrzeja. Dzisiaj wysyła innych, żeby poznali Jezusa. Idą do Niego z zapytaniem: «Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?» (Mt 11,3). Jan dobrze wiedział kim był Jezus. Sam o Nim daje świadectwo: «Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: "Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym» (J 1,33). Jezus odpowiada na pytanie faktami: niewidomi wzrok odzyskują i chromi chodzą...

Jan Chrzciciel był nieugięty w swoim sposobie życia i trwania w Prawdzie, co przyprawiło go o więzienie i męczeństwo. Nawet w więzieniu skutecznie rozmawia z Herodem. Jan pokazuje nam jak łączyć stanowczość charakteru z pokorą: «któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała» (J 1,27); «Potrzeba, by On wzrastał, a ja się umniejszał.» (J 3,30); cieszy się, że Jezus Chrystus będzie chrzcił więcej niż on, bo uważa siebie jedynie za “przyjaciela oblubieńca” (por. J 3,26).

Reasumując: Jan uczy nas brać na poważnie naszą misję na ziemi: być chrześcijanami konsekwentnymi, którzy uważają się za synów Bożych i tak się zachowują. Powinniśmy zadać sobie pytanie: — Jak Maryja i Józef przygotowywali się na narodziny Jezusa Chrystusa? Jak my przygotowujemy się na upamiętnienie tego wydarzenia oraz na powtórne przyjście Pana na końcu czasów? Jak mówił Św. Cyryl Jerozolimski: «Głosimy przyjście Chrystusa - nie tylko pierwsze, ale i drugie, o wiele wspanialsze od pierwszego. Pierwsze zwiastowało cierpienie, drugie zaś przyniesie królewski diadem Bożego panowania».