Dzisiaj Kościół w diecezji Katalonia czci św. Fruktuoza, biskupa i męczennika, oraz dwóch jego diakonów męczenników Auguriusza i Euloguiusza. O ich męczeństwie jesteśmy dość dobrze poinformowani dzięki autentycznym „Aktom świętych męczenników: biskupa Fruktuoza i diakonów Auguriusza i Eulogiusza”. Spłonęli dnia 21 stycznia roku 259, za rządów Waleriana i Galiena. Rozpoczynamy mszę ku czci owych świętych tymi pięknymi słowami, które łączą doskonale ich życie w poświęceniu i miłości w służbie biskupiej i diakońskiej: «Więcej rozpaleni miłością Chrystusową, niźli językami płomieni, Fruktuoz, Auguriusz i Euglogiusz, niczym trzej młodzieńcy wrzuceni w katusze ognia, z radością dali świadectwo zmartwychwstania, którego wypatrywali».

Wszyscy chrześcijanie winniśmy dawać świadectwo o Chrystusie. Włącznie z ofiarą z życia, jeśli będzie to konieczne. «Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo» (J 12,24), to znaczy jeśli nie da owocu. Nasi święci męczennicy z Tarragony, dawali wiele owoców przez całe swoje życie, jako słudzy Chrystusa, słowem i działaniem. A w końcu dali wszystko, jak wielu innych męczenników czasów prześladowań, oddając życie w podczas brutalnego męczeństwa. Wobec zrozpaczonego Ludu Bożego, który przypatrywał się temu w Amfiteatrze Tarragońskim, Fruktuoz pocieszał ich mówiąc: «Nie zabraknie wam pasterza. Ani miłość ani obietnica Pańska nie mogą zawieść, ni w tym życiu, ani i w przyszłym. Albowiem to, na co spoglądacie, to jedynie słabość przejściowa». Tarragona zawsze chlubiła się swymi znakomitymi pasterzami.

Tertulian, pisarz chrześcijański, już wcześniej stwierdził, niewiele lat wcześniej, iż «krew męczenników, jest zasiewem nowych chrześcijan». I tak się też stało w imperialnego miasta Chrześcijaństwo, z owej stolicy, rozpowszechniło się szybko i na inne miejsca. Wspomnijmy teraz owe wersy rzymskiego poety epoki przedchrześcijańskiej Wirgiliusza, które odnieść można do Fruktuoza i jego dwóch diakonów!

«Zaszczepiasz tu pęd rośliny urodzajnej / nie mija długi czas, a drzewo delikatne / wypuszcza ku niebu swoje płodne gałęzie / i zachwyca się liśćmi nowymi / i tymi owocami które z niego nie są».