Dzisiaj sam Jezus, wspominając wielkiego Ojca Kościoła, świętego Polikarpa, pokazuje nam wielki kontrast, jaki istnieje między byciem z Chrystusem a byciem ze świata. Tak jak prześladowali Jezusa Chrystusa, tak i Jego uczniowie będą prześladowani: «Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować» (J 15,20). Uczeń musi całkowicie utożsamiać się ze swoim Mistrzem i aby uczestniczyć z Jezusem Chrystusem w Jego zmartwychwstaniu, będzie musiał najpierw dzielić Jego Mękę. Historia pokazuje nam, że Chrystus i Jego Ewangelia zawsze byli dla świata znakiem sprzeczności.

Tak to rozumiał i tak żył święty Polikarp, urodzony w Smyrnie, w dzisiejszej Turcji, ówczesnej rzymskiej prowincji Azji Mniejszej, i zmarły jako męczennik w tym samym mieście, będąc biskupem tamtejszego Kościoła. Polikarp, którego imię oznacza “obfity owoc”, znał apostoła św. Jana i był jego uczniem; napisał list do chrześcijan w Filippi (Grecja), aby zachęcić ich do naśladowania Jezusa Chrystusa. W ten sposób pisał do pierwszych chrześcijan: «Przepasawszy biodra wasze służcie Bogu w bojaźni. Porzućcie pustą gadaninę i błędy tłumu, a wierzcie w Tego, który wzbudził Pana naszego Jezusa Chrystusa z martwych, dał mu chwałę i tron po prawicy swojej».

Jednym z największych niebezpieczeństw dla chrześcijan w czasach Polikarpa były z pewnością prześladowania, ale niebezpieczne były również dewiacje doktrynalne, które groziły odwróceniem wierzących od prawdziwej wiary i zniszczeniem Kościoła wewnętrznie, zagrożenia zawsze obecne. Są ludzie, którzy nazywają siebie wierzącymi, ale, jak mówi Jezus, «nie znają Tego, który Mnie posłał» (J 15,21). Dziś i zawsze jesteśmy wezwani do prawdziwego poznania Boga i naśladowania Jezusa Chrystusa, niech nam w tym pomoże wstawiennictwo św. Polikarpa ze Smyrny.