Dzisiaj świętujemy wielkiego “Apostoła Irlandii” z V wieku, św. Patryka. Święty, czczony nie tylko w kraju, do którego wniósł wiarę katolicką, ale także w wielu innych krajach świata, które z kolei w XIX i XX wieku były w dużej mierze ewangelizowane przez irlandzkich emigrantów i misjonarzy.

W Ewangelii dnia jego święta jest powiedziane, jak Jezus wyznaczył «jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał» (Łk 10,1). W pewnym sensie jest to ironiczne, że jest to fragment wybrany na dzień świętego, który, jako wyjątkowy przypadek pośród wszystkich wielkich misjonarzy, sam, bez niczyjej pomocy, nawrócił cały naród z pogaństwa na wiarę katolicką. Jako nastolatek po raz pierwszy przybył do Irlandii jako niewolnik, pochodzący z rzymskiej Brytanii i przyjechał zupełnie sam. Kilka lat później, po otrzymaniu święceń kapłańskich i biskupich, wrócił do ludzi, którzy go zniewolili, głęboko pragnąc pozyskać ich dla Chrystusa i ponownie został zupełnie sam.

Znowu wydaje się ironiczne, że dzisiejsza Ewangelia zawiera te słowa Jezusa: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało» (Łk 10,2), jakby żniwa nie były możliwe bez dużej ilości siewców, jakby ewangelizacja świata była “kwestią liczb”. Ale być może przez ten “brak” robotników Jezus chciał również odnieść się do osobistego deficytu świętości: Chrystus nie potrzebuje tłumów, aby nawrócić świat; On potrzebuje świętych. Nawet jeden święty może nawrócić cały naród, tak jak dzisiaj czytamy o św. Patryku. Papież Franciszek przypomniał nam, że to mężczyźni i kobiety, których serca są wypełnione —jak to było u św. Patryka— ogniem Ducha Świętego, zapoczątkują «nowy etap ewangelizacji, pełen zapału, radosny, wielkoduszny, odważny, pełen miłości aż do końca i udzielający się innym!».