Dzisiaj uświadamiamy sobie, jak trafny jest obraz dobrego pasterza, gdy mowa o św. Ambrożym. «Dobry pasterz daje życie swoje za owce», mówi Jezus, i to właśnie uczynił św. Ambroży w swojej posłudze duszpasterskiej w Mediolanie. Możemy stwierdzić, że w tym Kościele lokalnym nastąpiła zasadnicza przemiana za czasów św. Ambrożego.

Po śmierci arianina Auksencjusza wybór nowego biskupa Mediolanu był bardzo skomplikowany, gdyż stronniczość i silny podział budziły obawy przed najgorszym; z tego powodu wezwano policję miejską z Ambrożym na czele, aby zapewnić porządek. Ambroży przygotowywał się do przyjęcia chrztu. W chwili dyskusji i polemiki rozległ się głos: „Ambroży, biskupie”. Brawa były jednomyślne i przed wiwatującymi tłumami nie miał innego wyjścia, jak tylko zaakceptować wybór. W ciągu kilku dni przyjął chrzest i święcenia kapłańskie, stając się tym samym najwybitniejszym biskupem Mediolanu.

Ambroży, dał się poznać jako pasterz rozważny, wrażliwy na krzywdę ludzką. Wyróżniał się silną wolą, poczuciem ładu i zmysłem praktycznym. Ideałem przyświecającym działalności św. Ambrożego było państwo, w którym Kościoł i władza świecka wzajemnie udzielają sobie pomocy, a wiara spaja cesarstwo. «Dzięki sprawiedliwości prawda unosi się nad ruinami opinii, które niegdyś rządziły światem». Święty Ambroży kultywował studia teologiczne, wykładał doktrynę chrześcijańską w mistrzowskich kazaniach i krzewił liturgię, za co zdobył tytuł Doktora Kościoła. Pod wpływem kazań św. Ambrożego nawrócił się św. Augustyn, którego wprowadził w życie chrześcijańskie i udzielił chrztu.

«Znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca»; dzięki temu doświadczeniu modlitwy i poznania Jezusa Chrystusa, Ambroży stał się doskonałym pasterzem na wzór Dobrego Pasterza.