Dzisiaj, rodowód Jezusa, Zbawiciela, który musiał przyjść i narodzić się z Maryi, pokazuje nam, w jaki sposób dzieło Boga wpisane jest w historię ludzkości i jak Bóg działa w tajemnicy i ciszy dnia codziennego. Ale jednocześnie widzimy, że wiernie spełnia swoje obietnice. Nawet Rut i Rachab (Mt 1,5), cudzoziemki nawrócone na wiarę w jedynego Boga (a Rachab była prostytutką!), należą do przodków Zbawiciela.

Tak więc Duch Święty, który poprzez Maryję dokonał wcielenia Syna Bożego, pojawił się w naszej historii już dawno temu, na początku i wyznaczył drogę, która prowadziła do Maryi z Nazaretu, a poprzez Nią, do jej syna Jezusa. «Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel» (Mt 1,23). Jaką wewnętrzną delikatnością musiała odznaczać się Maryja, jej serce i wola, że ściągnęła uwagę Ojca i uczynił ją matką “Boga-z-nami”!, Tego, który miał przynieść niebiańskie światło i łaskę zbawienia dla wszystkich. Wszystko w tym dziele prowadzi nas do kontemplowania, podziwiania i uwielbiania —poprzez modlitwę—wielkości, hojności i prostoty działania Bożego, który wywyższy i ocali nasz ludzki ród, angażując się w to osobiście.

W dzisiejszej Ewangelii widzimy w jaki sposób obwieszczone zostało Maryi, że przyniesie na świat Boga, Zbawiciela Ludzkości. I pomyśleć, że ta kobieta, dziewica i matka Jezusa, miała też stać się naszą matką. Ten szczególny wybór Maryi —«błogosławionej między niewiastami» (Łk 1,42)— zadziwia nas czułością, z jaką działa Bóg; bo nie zbawił nas —że się tak wyrażę— “na odległość”, ale łącząc się osobiście z naszym rodzajem i naszą historią. Kto by się spodziewał, że Bóg może być jednocześnie tak wielki i tak miłosierny, że zbliży się do nas jak przyjaciel?