O ile przy Wniebowstąpieniu powiedzieliśmy, że “nigdy Ziemia nie była tak blisko Nieba”, to teraz z przyjściem Ducha Świętego moglibyśmy powiedzieć, że “Niebo nigdy nie było tak blisko Ziemi”. Trudno jest sobie wyobrazić bardziej intymne połączenie, od tego jakie może nawiązać Duch Święty z naszą duszą.

***

1) «Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze» (J 14,16). Ta obietnica jest połączona z innymi, które Jezus złożył odchodząc do Ojca: «Nie zostawię was sierotami» (J 14,18); «Ja jestem z wami przez wszystkie dni» (Mt 28,20). Od Wniebowstąpienia wiele się zmieniło: «Apostołowie i Kościół będą musiały na nowo odkrywać za pośrednictwem Ducha Świętego obecność owego Słowa-Syna, który podczas swej ziemskiej misji był “fizycznie” widoczny, lecz po odejściu do Ojca będzie całkowicie okryty tajemnicą. Obecność Ducha Świętego uobecni niewidzialnego Chrystusa już na zawsze, ‘aż do skończenia świata’» (Święty Jan Paweł II) (Rozwiń: «Pożyteczne jest dla was moje odejście»).

2) «Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe.» (J 16,13). Dzięki odkupieniu Bóg dał się nam bliżej poznać. Ujawnił nam, między innymi, “osobowość” Ducha Świętego (nazywanego “Trzecią Osobą” Przenajświętszej Trójcy).

Jest to «Duch Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna.» (J 14,17). Słowa Jezusa przedstawiają Ducha Świętego jako Osobę, Kogoś Boskiego, wewnętrznie połączonego z Ojcem i z Synem (to on jest tym łącznikiem —Miłością— między Ojcem i Synem). Dlatego nie jest on bezosobową energią; jest raczej Osobą “energetyczną”, która objawiła się w Dniu Pięćdziesiątnicy jako “ogień” (cf. Dz 2,3).

3) «Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?» (Dz 1,6), pytali Jezusa uczniowie na niedługo przed jego Wniebowstąpieniem. My ludzie lubimy szybko załatwiać sprawy (mieć sukcesy bez krzyża), a poza tym, jesteśmy ciekawscy. Pan Jezus nie odpowiedział wprost na to pytanie, lecz jednak odpowiedział i to w sposób bardzo bardzo interesujący (bardziej niż zadane pytanie!): «Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile (…), ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc» (Dz1,7-8). Dziesięć dni później wypełniła się obietnica (powtórzona) Jezusa.

4) «Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy (...) Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym» (Dz 2,1-4). Na skutki tego nie trzeba było długo czekać. Ludzie ci zostali całkowicie przemienieni, stali się śmiali, odważni, elokwentni, uczeni… Pierwsze głoszenie Piotra wywołało wielkie oszołomienie wszystkich słuchaczy: «Cóż mamy czynić, bracia?» (Dz 2,37), pytali… Tego dnia «przyłączyło się (do Kościoła) okołotrzech tysięcy dusz» (Dz 2,41) (Rozwiń: «Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza»).

5) «Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach» (Dz 2,42). Można powiedzieć, że Duch Święty jest subtelną “Osobistością”: «Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz…» (J 3,8) - rzekł Jezus do Nikodema. Święty Jan Paweł II z wielkim wyczuciem realizmu stwierdził, że «Duch Święty pozostaje jak “ukryty” Bóg (cf. Iz 45,15), i tak będzie przez całą historię Kościoła i świata. Można powiedzieć, że jest “ukryty” w cieniu Chrystusa» (Rozwiń: «Weźmijcie Ducha Świętego»).

Wniosek: aby go znaleźć, trzeba się ćwiczyć duchowo. Pierwsze pokolenie chrześcijan w tym celu skupiło się wokół Świętej Maryi (“pełnej łaski”: Łk 1,28). Jej Syn Jezus «nie poprzestaje na wyjściu nam na spotkanie. Chce więcej. Jego Duch, Duch Święty emanuje z Niego i przenika do naszego serca łącząc nas ze Sobą i z Ojcem, z Bogiem jedynym i trójosobowym» (Benedykt XVI).