Dzisiaj, Jezus —jak to zrobił ze swymi uczniami— żegna się i wraca do Ojca, aby być uwielbiony. Wydaje się to zasmucać uczniów, którzy wciąż patrzą na Niego fizycznym, ludzkim wzrokiem, który wierzy, akceptuje i trzyma się tylko tego, co widzi i czego dotyka. To uczucie naśladujących, które również dziś występuje u wielu chrześcijan, skłania Pana do zapewnienia, że «nie zostawię was sierotami» (J 14:18), On poprosi Ojca, aby wysłał nam «innego Pocieszyciela» (Pomocnika, Orędownika: J 14:16), «Ducha Prawdy» (J 14:17); i choć świat nie będzie go “widzieć”, «wy Mnie widzicie, ponieważ Ja żyję i wy żyć będziecie» (J 14,19). I tak, zaufanie i zrozumienie tych słów Jezusa, wzbudzą w prawdziwym uczniu miłość, która uwidoczni się jasno w «mieniu Jego przykazań» i «zachowaniu ich» (por. w. 21). I więcej: kto tak żyje, będzie tak samo kochany przez Ojca, i On —Syn — swego wiernego ucznia umiłuje i mu się objawi (por. w. 21).

Ile słów zachęty, zaufania i obietnicy otrzymujemy w tę Niedzielę! Wśród codziennych problemów —gdzie nasze serce przytłaczają cienie wątpliwości, rozpaczy i zmęczenia rzeczami, które wydają się nie mieć rozwiązania lub zabrnęły w ślepy zaułek— Jezus zachęca nas, aby czuć zawsze Jego obecność, aby umieć odkryć, że jest żywy i kocha nas, a równocześnie temu, kto zrobi stanowczy krok i będzie zachowywał Jego przykazania, gwarantuje ukazać się w pełni w nowym i zmartwychwstałym życiu.

Dziś, objawia sie nam żywy i obecny, w naukach Pisma którego słuchamy i w Eucharystii, którą otrzymamy. —Niech twoja odpowiedź będzie odpowiedzią nowego życia, które się oddaje, by zachować Jego przykazania, a w szczególności przykazanie miłości.