Dzisiaj, śpiewamy Panu, od którego pochodzi chwała i zwycięstwo. Zmartwychwstały jawi się swojemu Kościołowi jako «Jestem, który jestem». To określa Go jako źródło zbawienia: «Ja jestem chlebem żywym» (J 6,48). W akcie dziękczynienia, wspólnota zgromadzona wokół Żyjącego doświadcza Jego miłości i przyjmuje nauczanie od Boga jako Ojca. Chrystus nieśmiertelny i chwalebny przypomina nam ponownie, że Ojciec jest prawdziwym bohaterem wszystkiego. Ci, którzy Go słuchają i wierzą, żyją w komunii z tym, który od Boga pochodzi i jedynym, który Go widział. W ten sposób, wiara jest początkiem życia wiecznego.

Jezus jest chlebem żywym. Nie jest pokarmem, który my przyswajamy, lecz który nas przyjmuje do siebie. On wzbudza w nas głód Boga i pragnienie słuchania Jego Słowa, które jest radością serca. Eucharystia jest zapowiedzią niebieskiej chwały: «Łamiemy jeden chleb, który jest pokarmem nieśmiertelności, lekarstwem pozwalającym nam nie umierać, lecz żyć wiecznie w Jezusie Chrystusie» (Św. Ignacy Antiocheński). Komunia z ciałem Chrystusa zmartwychwstałego ma nas przyzwyczaić do tego wszystkiego, co z pochodzi z nieba. Przyzwyczaja nas do proszenia, otrzymywania i przyjmowania naszej prawdziwej natury, gdyż jesteśmy stworzeni dla Boga i tylko On może w pełni zaspokoić pragnienia naszego ducha.

Jednak, chleb żywy nie tylko powala nam żyć po naszej śmierci fizycznej, ale jest nam dany już teraz «za życie świata» (J 6,51). Plan Ojca, który nas stworzył do życia i śmierci, związany jest z wiarą i miłością. Oczekuje od nas konkretnej, wolnej i osobistej odpowiedzi na swoją inicjatywę. Za każdym razem, kiedy spożywamy ten chleb, zagłębmy się w istotę Miłości! Już nie żyjemy dla nas samych. Nie żyjemy już w błędzie. Świat jest nadal piękny, bo jest jeszcze ktoś, kto kocha do granic, bo istnieje Ofiara, z której korzystają nawet Ci, którzy ją ignorują.