Dzisiaj widzimy, że Pan Jezus, który nas kocha, pragnie, abyśmy wszyscy weszli do Królestwa niebieskiego. To dlatego tak surowo upomina “bogatych”. Również oni są powołani do tego Królestwa, lecz trudniej jest im otworzyć się na Boga. Bogactwa bowiem mogą spowodować, że wyda im się, iż mają wszystko; wywołać w nich pokusę pokładania swojego bezpieczeństwa i zaufania we własnych możliwościach i bogactwach, nie zdając sobie sprawy, że ufność i ocalenie należy pokładać w Bogu. Ale nie tylko słowami należy to czynić: łatwo jest powiedzieć «Najświętsze Serce Jezusa, ufam Tobie», ale jakże trudno jest to samo wyrazić własnym życiem. Jeśli jesteśmy bogaci, kiedy robimy w sercu to wyznanie, będziemy starać się uczynić z naszych bogactw dobra dla innych, wtedy poczujemy się zarządcami tych dóbr, które Bóg nam ofiarował.

Często wyjeżdżam do Wenezueli na pewną misję. Tam rzeczywiście ludzie dzięki temu, że są biedni i nie mają wielu zabezpieczeń, zdają sobie sprawę, że ich życie wisi na włosku, że jest bardzo kruche. Ta ich kondycja pozwala im widzieć w Bogu jedyne oparcie, że ich życie jest w rękach Boga. Tymczasem tutaj w naszym konsumpcyjnym świecie, mamy tak wiele rzeczy, przez które wydaje nam się, że jesteśmy bezpieczni, że trzymamy się na grubej linie. Lecz tak samo jak tamci “biedni” wisimy na włosku. Matka Teresa mówiła: «Bóg nie może napełnić czegoś, co jest wypełnione innymi rzeczami». Grozi nam niebezpieczeństwo traktowania Boga jako kolejnego elementu naszego życia, jeszcze jednej książki w bibliotece, ważnej owszem, ale tylko kolejnej książki. I dlatego nie traktujemy go naprawdę jako naszego Zbawiciela.

Ale nikt, ani bogaci, ani biedni nie mogą zbawić się sami: «Któż więc może się zbawić?» (Mk 10,26), zawołają uczniowie. «U ludzi to niemożliwe, ale nie u Boga; bo u Boga wszystko jest możliwe» (Mk 10,27), odpowie Jezus. Wszyscy zaufajmy we wszystkim Jezusowi, niech ta ufność wyraża się w naszym życiu.