Dziś, Jezus prowadzi nas do odpoczynku w Bogu. Oczywiście, jest On wymagającym Ojcem, ponieważ nas kocha i zaprasza nas byśmy oddali mu wszystko, ale nie jest katem. Jeśli czegoś od nas wymaga, czyni to, byśmy wzrastali w Jego miłości. Jedynym nakazem jest ten, aby kochać. Można cierpieć przez miłość, ale też można cieszyć się i odpoczywać przez miłość…

Posłuszeństwo Bogu wyzwala i poszerza serce. Dlatego Jezus, który zaprasza nas do wyrzeczenia się siebie samych by wziąć nasz krzyż i podążać za Nim, mówi nam: «Jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie» (Mt 11,30). Chociaż czasem wiele nas kosztuje posłuszeństwo woli Bożej, wypełnienie jej z miłością napełnia nas radością: «Prowadź mnie ścieżką Twoich przykazań, bo ja się nimi raduję» (Ps 119,35).

Chciałbym coś opowiedzieć. Czasem, gdy po dość wyczerpującym dniu kładę się spać, mam delikatne wewnętrze przeczucie, które mówi: —Nie wszedłbyś na chwilę do kaplicy dotrzymać mi towarzystwa? Po kilku chwilach zniechęcenia i oporu, w końcu zgadzam się i spędzam kilka chwil z Jezusem. Później idę spać w pokoju i tak zadowolony, że następnego dnia nie budzę się bardziej zmęczony niż zazwyczaj.

A jednak, czasem zdarza się odwrotnie. Stając przed wielkim problemem, którym się martwię, mówię sobie: —Tej nocy będę modlił się godzinę w kaplicy, by problem się rozwiązał. I gdy kieruję się do kaplicy, jakiś głos mówi mi w głębi serca: —Wiesz co? Zadowoliłoby mnie bardziej jakbyś poszedł natychmiast spać i zaufał mi; ja się zajmę twoim problemem. I wspominając mój szczęśliwy stan "użytecznego sługi", idę spać w pokoju, zostawiając wszystko w rękach Pana...

Przez to wszystko chcę powiedzieć, że wola Boga jest tam, gdzie jest największa miłość, ale niekoniecznie tam, gdzie jest największe cierpienie... Jest więcej miłości w odpoczynku możliwym dzięki zaufaniu, niż w denerwowaniu się i niepokoju!