Dzisiaj widzimy jak nauczanie było dla Jezusa główna misją jego życia publicznego. Ale głoszenie słowa przez Jezusa znacznie różniło się od nauczania innych nauczycieli, zdumiewając ludzi i zadziwiając. W rzeczy samej, choć Pan nie pobierał nauk (cf. J 7,15), zadziwiał swoim nauczaniem, «gdyż słowo Jego było pełne mocy» (Łk 4,32). W stylu jego mowy przejawiała się moc kogoś, kto wie iż jest “Świętym Bożym”.

I właśnie owa moc jego mowy przydawała siły jego słowom. Odwoływał się do żywych i konkretnych obrazów, bez sylogizmów, ani definicji; używał słów i obrazów, które brał z samej natury albo i z samego Pisma Świętego. Nie ma wątpliwości, że Jezus był świetnym obserwatorem, człowiekiem bardzo bliskim ludzkim sytuacjom: widzimy go nauczającego jak i przebywającego pośród ludzi i niosącego im dobro (uzdrawiającego ich, uwalniającego ich od demonów itd). Wyczytywał w księdze życia z dnia każdego i zbierał doświadczenia, które pomocne mu później były w nauczaniu. Choć ten materiał był tak podstawowy i “rudymentarny”, słowa Pana zawsze było głębokie, niepokojące, radykalnie nowe, definitywne.

Rzeczą najwspanialszą w mowie Jezusa Chrystusa było łączenie boskiej mocy z najbardziej niewiarygodną ludzką prostotą. Moc i prostota były w Jezusie możliwe dzięki temu, że znał Ojca i dzięki łaczącej go z Nim relacji miłosnego posłuszeństwa (cf. Mt 11, 25 – 27). Ta właśnie relacja z Ojcem tłumaczy jedyną w swoim rodzaju harmonię pomiędzy wielkością a pokorą. Moc jego mowy nie dopasowywała się do ludzkich parametrów; nie było rywalizacji ani osobistych interesów, czy chęci wyróżnienia się. To była moc, która ujawniała się w sublimacji słowa czy też czynu jak i w pokorze i w prostocie. Na jego ustach nigdy nie zagościła chełpliwość ani pycha, ani krzyk żaden. Życzliwość, łagodność, zrozumienie, spokój, cierpliwość, miłosierdzie, prawda, światło, sprawiedliwość ... takie aromaty unosiły się wokół mocy jego nauk.