Dzisiaj mamy do czynienia z jawnym kontrastem: ludzie szukający Jezusa i On, który leczy każda “chorobę” (poczynając od teściowej Szymona Piotra); a zarazem, «także złe duchy wychodziły z wielu, wołając» (Łk 4,41). To znaczy: dobro i pokój, z jednej strony; zło i rozpacz z drugiej.

To nie pierwszy raz, kiedy pojawia się diabeł, który “wychodzi”, to znaczy ucieka w obliczu Boga krzycząc i złorzecząc. Pamiętajmy również opętanego z kraju Gerazeńczyków (cf Łk 8,26-39). Zaskakujące, że to sam diabeł “rozpoznaje” Jezusa i że, tak jak w przypadku opętanego z Gerazy, to on sam wychodzi na spotkanie Jezusowi (choć oczywiście zły i wzburzony, bowiem obecność Boga burzy jego zawstydzający spokój).

A ileż to razy nam samym zdarza się pomyśleć, że spotkanie z Jezusem jest zawadą! Zawadza nam, że trzeba iść w niedzielę na mszę; niepokoi nas myśl, że już od dawna nie znajdujemy czasu na modlitwę; wstydzimy sie naszych błędów zamiast udać się do Lekarza naszej duszy, by po prostu poprosić o przebaczenie... Zastanówmy się czy to nie Pan musi wyjść nam na spotkanie, bo my sami każemy się prosić, żebyśmy opuścili naszą małą “jaskinię”, by wyjść na spotkanie tego, kto jest Pasterzem życia każdego z nas. To po prostu nazywa się obojętność.

Jest diagnoza tego stanu: atonia, brak ciśnienia w duszy, lęk, chaotyczna ciekawość, nadaktywność, duchowe lenistwo wobec spraw wiary, bojaźliwość, chęć przebywania jedynie ze sobą samym... Ale i jest na to antidotum: przestać oglądać się wyłacznie na siebie i zakasać rękawy. Przystać na mały kompromis polegający na tym, by każdego dnia poświęcić chwilkę na wysłuchanie Jezusa i spojrzenie ku niemu (czyli to, co pojmujemy jako modlitwa): Jezus to robił, jako że «z nastaniem dnia wyszedł i udał się na miejsce pustynne» (Łk 4,42). Przystać na mały kompromis, by przezwyciężać egoizm w czymś drobnym każdego dnia dla dobra innych (to nazywa się miłować). Przystać na mały-wielki kompromis, by żyć każdego dnia w zgodzie z naszym życiem chrześcijańskim.