Dzisiaj, Pan uczy nas prawdziwego sensu chrześcijańskiej hojności: ofiarowania siebie innym: «Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę» (Łk 14,12).

Chrześcijanin porusza się w świecie jak zwyczajny człowiek, ale głównym motywem jego zachowań wobec innych ludzi nie może być ani pycha ani liczenie na otrzymanie nagrody od ludzi; winien przede wszystkim szukać Bożej chwały, nie licząc na inną zapłatę, jak tylko tą z Nieba. «Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych» (Łk 14,13-14).

Pan zaprasza nas do bezwarunkowego ofiarowania siebie wszystkim ludziom, kierując się tylko i wyłącznie miłością do Boga i bliźniego: «Jeśli pożyczek udzielacie tym, od których spodziewacie się zwrotu, jakaż za to dla was wdzięczność? I grzesznicy grzesznikom pożyczają, żeby tyleż samo otrzymać» (Łk 6,34).

Dzieje się tak, gdyż Pan pomaga nam zrozumieć, że jeśli ofiarujemy siebie hojnie, bez oczekiwania czegoś w zamian, Bóg szczodrze nam to wynagrodzi i uczyni nas swoimi umiłowanymi dziećmi. Dlatego Jezus mówi do nas: «Wy natomiast miłujcie waszych nieprzyjaciół, czyńcie dobrze i pożyczajcie, niczego się za to nie spodziewając. A wasza nagroda będzie wielka, i będziecie synami Najwyższego» (Łk 6,35).

Prośmy więc Najświętszą Maryję o hojność, abyśmy umieli oddalić od siebie wszelką pokusę egoizmu, tak jak uczynił to jej Syn, «Egoisto — Zawsze tylko o “swoich sprawach”! — Wydajesz się niezdolny do poczucia braterstwa w Chrystusie: w bliźnich nie widzisz braci; widzisz szczeble (...)» (Święty Josemaría Escrivá).