Dzisiaj teksty liturgiczne za pomocą paraboli ukazują nam przed oczami jedną z cech charakterystycznych dla Królestwa Bożego: jest ono czymś rosnącym bardzo powoli, jak ziarno gorczycy, które wyrasta na duże drzewo dające schronienie podniebnym ptakom. Tak to wyraził Tertulian: «Od wczoraj jesteśmy, a wszystko już zapełniliśmy!». W tej przenośni Nasz Pan odwołuje nas do cierpliwości, męstwa i nadziei. Cnoty te są szczególnie potrzebne tym, którzy poświęcają się głoszeniu Królestwa Bożego. Trzeba umieć czekać, aż ziarno zasiane zacznie dzięki Bożej łasce i przy pomocy człowieka wzrastać, zapuszczać głęboko korzenie w dobrej ziemi i powoli wyrastać na drzewo. Trzeba przede wszystkim mieć wiarę w płodność ziarna Królestwa Bożego. Tym ziarnem jest Słowo; jest nim także Eucharystia, która się w nas zasiewa w Komunii Świętej. Nasz Pan Jezus Chrystus przyrównał się do «ziarna pszenicy, które wpadłszy w ziemię obumrze (...) i przyniesie plon obfity» (Jn 12,24).

Królestwo Boże, jak mówi Nasz Pan, jest też podobne do «zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła trzy miary mąki, aż wszystko się zakwasiło» (Łk 13,21). Mowa jest tu także o możliwościach, jakie ma zakwas, który sprawia, że fermentuje całe ciasto. Tak się dzieje z “resztą Izraela”, o której mówi Stary Testament: “resztę” trzeba uratować i sfermentować cały lud. Zgodnie z tą parabolą, wystarczy, że zaczyn znajdzie się wewnątrz ciasta, aby dotarł do całego ludu, aby był jak sól zdolna zachować przed sepsuciem i dać smak całemu pożywieniu (cf. Mt 5,13). Lecz potrzeba czasu, aby zakwas zadziałał.

Parabole, które zachęcają do cierpliwości i oczekiwania z pewnością i nadzieją; oto te same przenośnie mówią o wzroście tego samego Królestwa w każdym z nas.